Hungergames
“Uuhhh… ik heb vandaag alleen nog maar wat havermout en een banaan op …”
Terwijl ik het tegen mijn moeder zeg, denk ik: Wtf, Jasmine, wat is de boodschap dan? Wil je aandacht? Je kan toch zelf ook wel verzinnen dat je dan wat in je mond moet stoppen? Vaak genoeg heb ik mentaal met mijn ogen gerold wanneer weer eens een medevrouw moest zeggen “hoe vol ze wel niet zat” of “dat ze alleen maar een korrel zout had gegeten vandaag”, terwijl ik dan mijn derde maaltijd in een etmaal wilde plegen zonder al te veel ophef. Oh, God, ik herinner me de gepeperde opmerkingen van tafelgenotes: “Wauw, ga je dat allemaal nog opeten?”
“Ja hongertrut, en daarna kom ik met mijn driehonderd kilo op je zitten. Het zal je spijten dat je dan voor de schijn als een vogel hebt zitten eten.”
Dat dacht ik, maar zei ik er ooit wat van? Nee. Ik ging geïntimideerd door de tafelcode maar meepuffen en liet ook een restje liggen. Het halve werk van slank zijn, is een magere persoonlijkheid aannemen. Een boodschap die ik al jong had meegekregen, van volwassen frustroʼs nota bene.
Op acht jaar en achtentwintig kilo stond ik een keer een soepje te bestellen en vroeg nietsvermoedend of ik boter bij mijn broodje kreeg. De magere mevrouw naast mij vertrouwde me toe dat ik daar dik van zou worden. Ik voelde me al dik gewoon omdat ze dat zei. Adieu, boter en onschuldig smullen. Op negen jaar en tweeëndertig kilo nam ik onbezonnen een tweede, misschien ook een derde fruitsaté op een verantwoord alleenhoutenspeelgoedverjaardagsfeestje van een vriendinnetje. Haar zuinige moeder siste dat ik wel een klein vreetzakje was. Ik voelde me prompt een varken aan de trog omdat ze dat zei. Adieu, onbegrensd genot.
Ja, aan eten kan ik wel wat woorden en een keuken vuilmaken. Wil je bijvoorbeeld nog een beetje meetellen anno nu, moet je volgende productnamen toch op zijn minst juist kunnen uitspreken: quinoa, chia, goji, halloumi, hummus. Neem je tijd. Je status gaat zienderogen vooruit als je deze dingen ook eet en daarover te pas of te onpas lovende mededelingen maakt. Of, nog beter, wanneer je het in beeld brengt en wereldkundig maakt. Ook elke kop welgemikte latte art moet je tot het einde der tijden tentoonstellen met een dozijn of wat hashtags. Het is van cruciaal belang dat mensen en ook hipsters weten dat je meer waard bent dan een ambitieloze kop filterkoffie die nooit eens op de foto mag.#nofilter, hè.
Toegegeven, ook ik vind mijn identiteit in de rayon superfoods. Hip meisje dat ik ben. Erger nog, ik betrap mezelf erop dat ik me stiekem stoor aan mensen die gezond eten gewoon negeren. Je zal met je holistische, wereldverbeterende intenties maar aan de kassa staan achter een persoontje met een zak witte sandwiches, gehaktballen in blik, sixpack cola, nul groenten en drie smaken Doritoʼs voor de afwisseling. Oh, God, de dingen die ik dan wil zeggen. Maar dan verbijt ik mijn ongezouten mening door te denken: maak je niet dik, dun is de mode. Hadden die frustro’s dat toen ook maar begrepen.