De fok
De fok. Ik gebruikte die term de laatste tijd dat het een lieve lust was. Vooral in mijn gedachten was er sprake van een onuitputtelijke voorraad de fok’s:
‘Waar de fok hou ik me eigenlijk mee bezig?’ ‘Wat de fok moet ik met alles doen?’ ‘Hoe de fok doe je het leven eigenlijk?’ ‘Wie de fok ben ik?’ ‘Wie de fok is al de rest?’ ‘Wanneer de fok krijg ik duidelijkheid?’ ‘Waarom de fok heb ik zoveel vragen?’
Het waren vragen die benauwd waren omdat ze nog geen antwoord hadden. Ze zaten hoog in mijn borstkas, gaven me een warm hoofd, bezorgden me een frons en gingen tikkertje spelen wanneer ik wilde slapen. Sommige periodes waren ze gewoon fijn op vakantie en had ik niks met ze te maken, maar nu waren ze daar weer en er werd hard gewerkt. De firma De Fok draaide op volle toeren. Zoiets.
Ook vandaag was ik een gulzig verbruiker van hun product. De computer liet het afweten met de installatie van een programma. De fok. Ik moest vijf verschillende instanties mailen en bellen met een dringende vraag en ze stuurden me allemaal door om zonder antwoord te eindigen. De fok. Dat maakte me zo boos dat ik ervan moest huilen. En ik dacht dat ik volwassen was. Dus niet. De fok. De kat is vermist en ik had zoekbriefjes om haar op te sporen, maar geen tijd om ze te gaan ophangen. Mijn schuld als ze straks dood zou blijken te zijn. De fok. Ik moest een workshop organiseren tegen morgen en wist niet wat of hoe. De fok. Alleen, want mijn collega stak de kop in het zand. De fokking fok. Ik had nog een uur om naar het werk te vertrekken en op adem te komen. Plat op mijn rug in de zonnigste kamer in huis ging ik bij elke in-en uitademing tellen tot tien om dan terug bij één te beginnen. De gedachten bleven razen. Ik dwaalde af bij tel vijf en begon opnieuw. Ik werd bang van hoe slecht ik ademde bij tel zes en begon weer opnieuw. Ik haalde het tot tien en begon opnieuw. Nog een keer tot tien. Er kwam ruimte. Ik stopte met tellen en ging door met ademen.
Er kwam een stem in mijn hoofd. Ik stopte met denken en begon te luisteren. Zonder dat ik wat vroeg, kreeg ik een antwoord. ‘Het is geen stress, het is liefde’, klonk het. Daar dacht ik over na terwijl ik de zin in mijn hoofd herhaalde. Het klonk waar. Alles wat me beangstigde en stress bezorgde, was alleen maar alles waar ik echt om gaf. Het was alleen maar een bewijs van liefde daarvoor. Ik kwam aan de andere kant van mijn gevoel in een spiegeluniversum met nieuwe moed. Laat me nu maar even de fok alleen, lieve wijze stem, dacht ik, hier ga ik een dutje doen.
https://www.youtube.com/watch?v=92i5m3tV5XY Voor de ademhaling =)