Academische slavenarbeid is een keuze
Promovendi en postdocs klagen vaak over werkdruk. Zestig of zeventig uur werken in de week is niet ongewoon. Vrije tijd ’s avonds, in het weekend of op vakantie lijkt een illusie: je denkt toch na over je passie, en bovendien verwacht je hoogleraar op korte termijn een antwoord op e-mails. Daarbij is het volstrekt irrelevant of dit antwoord een kort mailtje is, of wetenschappelijke resultaten die uren werk kosten.
Wanneer je de gemiddelde wetenschapper vraagt waarom die werkdruk dan zo hoog is komen er antwoorden als ‘we krijgen betaald voor onze hobby, dus dan kunnen we er net zo goed non-stop mee bezig zijn’, ‘anderen doen het ook, dus om dezelfde output en tevredenheid te genereren zal ik wel moeten, zeker als ik een volgende baan binnen de academia wil’ of ‘dat is nu eenmaal de cultuur’. Laten we eens bij die uitspraken stilstaan.
Dat een academische loopbaan enige passie vereist is duidelijk. Je komt vaak oog-in-oog met schier onoplosbare problemen en daar zul je je in moeten vastbijten. En volhouden. Dat je erg veel plezier hebt in wat je doet betekent echter niet dat pauze geen goed idee is. Om over vakantie nog maar te zwijgen. Langer werken betekent vaak meer output, maar dat verband is niet lineair. Bij zeer lang werken draait de relatie misschien zelfs om. Dat laatste noem ik zonde van je tijd, van je plezier en van je leven. Ik denk dat velen dit wel weten, maar zich dan toch door de volgende twee punten gedwongen voelen om mee te doen.
Dingen alleen doen omdat anderen ze ook doen is, zeker in een beperkte groep, een cirkelredenering. Als een meerderheid van de junior wetenschappers besluit dat het anders moet en daarin gesteund wordt door besturende en financierende instanties, dan is een omslag mogelijk. Hoe kleiner de populatie, hoe gemakkelijker dat moet zijn. Belangrijk is wel dat een sleutelfiguur initiatief neemt, en laat het nu net die sleutelfiguren zijn die het meeste baat hebben bij de huidige situatie (goedkope mankracht, die alles geeft).
Cultuur. Daar zit het probleem. ‘Zo gaat het nu eenmaal.” Als we ons daar dan toch bij neerleggen, en accepteren dat die werkgewoontes horen bij de loopbaan, stop dan met zeiken over de werkdruk. Bevalt die werkdruk je niet? Stop dan met die loopbaan en ga iets anders leuks doen (en voor degene die zeggen dat er niks buiten de academia te vinden is wat goed genoeg is: je hebt niet goed gekeken). Kies voor wetenschappelijke werkzaamheden en enorme werkdruk, of voor geen van beiden.
Nog beter: besluit unaniem dat het zo niet langer kan en verander wetenschappers terug in de slimme, creatieve, energieke beroepsgroep die ze als student zo begeerden.
RT @kafBlog: Nieuwe column: Academische slavenarbeid is een keuze — http://t.co/kaoLdvW3RF #Kaf #Nieuw
RT @kafBlog: Nieuwe column: Academische slavenarbeid is een keuze — http://t.co/kaoLdvW3RF #Kaf #Nieuw
Right in the kisser. Ken het gevoel ;)
RT @kafBlog: De vijftigste Kaf is een feit, de best belezen columns van juli/aug:
http://t.co/EuZEShYCkM
http://t.co/4XtpbiWw7Y
http://t.co…