Als een klootzak
Dankzij dit pareltje van KUD, ons gepresenteerd door De SocialClub van BNN, weet nu eindelijk iedereen waarom ik eet als een klootzak. Het gaat om textuur en structuur. En om meer uit de schaal vreten dan anderen, maar dat is een sociaal minder wenselijk antwoord.
Gek eigenlijk, want in vrijwel elke diersoort ziet eetgedrag er precies zo uit: je eet zo snel mogelijk zoveel mogelijk, zodat je zelf in ieder geval genoeg hebt. Dat zal je zwakkere, tragere en anderszins inferieure broeders leren. Overigens is dit oergedrag niet alleen te bespeuren waar het op eten aankomt. Sommige mensen hechten kennelijk grote waarde aan het vrij kunnen kiezen van hun zitplaats in de trein en stappen daarom in als een klootzak. Anderen vinden het nodig om toch op de drukste zaterdag van het jaar inkopen te doen op Hoog Catharijne terwijl ze daar eigenlijk geen tijd voor hebben en verplaatsen zich van winkel tot winkel als een klootzak.
Ik wil er niet al te veel woorden aan vuil maken, maar dit soort klootzakkerigheid heeft natuurlijk zijn oorsprong in het feit dat “wij” als “soort” proberen te zegevieren. Mensen zijn wellicht wat mensen zijn, deels door dit soort gedrag. Is “klootzak” niet gewoon onze natuur? Ben ik dan de enige die soms bij zichzelf de afweging maakt of ik dat ga doen wat mijn intuïtie me ingeeft, of dat wat sociaal wel OK is? Moet ik dan die eigenschappen bij mezelf (die misschien wel hebben bijgedragen aan de groei van onze soort) negeren omwille van een paar regels waar ik persoonlijk nooit mee akkoord ben gegaan?
In essentie proberen we allemaal de fitste te zijn om te survivallen, met óf zonder sociaal wenselijk verpakkingsmateriaal.
Ik stel voor dat we allemaal terug gaan naar het simpele “ik-eerst-gedrag”. In principe zou dat toch moeten resulteren in een wereld die voor iedereen gemiddeld OK is, aangezien iedereen alles doet ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Zijn de compromissen die gesloten worden (om sociaal wenselijk over te komen) ook niet bedoeld als oplossingen die iedereen ongeveer even blij maken, maar hen met een grote muil net iets blijer?
Zo, nu heb ik honger. Ik ga een zak chips eten. In m’n eentje. Als een klootzak. Er kijkt toch niemand.
Hahaha ik lach als een klootzak
RT @kafBlog: Nieuwe column: Als een klootzak ( Marcel ) — http://t.co/Zay835spnR #Kaf #Nieuw