Bestemming gewijzigd

Ik probeer me te focussen op mijn artikel. Nog twee uur te gaan tot mijn deadline. Niet halen is geen optie. Maar mijn focus zakt steeds weg. De spieren in mijn nek, rug en schouders trekken, ze vragen aandacht. Ik krul mijn vingers om mijn hals in een poging het los te masseren. Geen beginnen aan.

Een scherpe steek schiet langs het topje van m’n wervelkolom m’n hoofd in, tot aan m’n voorhoofd. Ik druk m’n handpalmen tegen m’n slapen. Het verlicht een beetje. Ik wil niets liever dan in bed kruipen met een deken over m’n hoofd. Maar shit, ik moet mijn artikel nog afschrijven. Ik voel m’n hart kloppen tussen m’n handen, alsof het resoneert in m’n hoofd. Snel, onregelmatig. Ik probeer rustig in en uit te ademen, zoals ze dat bij yoga in de sportschool doen: in door de neus, uit door de mond. M’n borstkas beweegt snel op en neer. Rustig, ik moet rustiger ademen.

De trein denderde maar door. Al jaren eigenlijk. De stresshoofdpijn had ik al toen ik zes jaar geleden in de ‘zomervakantie’ mijn eerste scriptie schreef. Ik had het ook toen ik mijn tweede scriptie schreef, in de zomervakantie. De hoofdpijn was er tijdens de stage en in de jaren dat ik aan m’n journalistieke carrière timmerde. Van deadline naar deadline, van interview naar interview. Ik was ervan overtuigd dat stress me hielp. Het maakte me scherper, productiever. Dus ik ging het nooit uit de weg. Maar op een dag gingen de hoofdpijn en de spanning niet meer weg. Ik kon m’n eigen gedachten niet meer horen en het werkte verlammend en beangstigend. Het was dat moment, de zoveelste keer achter de computer, tikkend voor een deadline, dat ik bedacht: deze trein stevent niet af op succes, maar op een regelrechte burnout. Ik moest er zo snel mogelijk vanaf.

Via een paar omzwervingen kwam ik bij een psychosomatische fysiotherapeut terecht. De eerste drie afspraken kon ik alleen maar huilen. Een vraag als ‘Ga in gedachten terug naar de laatste keer dat je je ontspannen voelde,’ maakte al dat de tranen me over de wangen rolden. Ik kon minutenlang niks bedenken. Tot ik mezelf in gedachten terugvond op een boot in Parijs, dansend op de Seine. Dat dansfeestje was al ruim een jaar geleden. Maar die ontspanning, die had ik in me, die wilde ik weer vinden. We deden ademhalingsoefeningen, bespraken hoe ik m’n leven stressvrijer in kon richten, werkten aan m’n werkhouding en ik leerde trigger point self-massage, zodat ik de trekkende spierstrengen zelf kon doen ontspannen. Man, wat is het heerlijk om momenten van ontspanning te ervaren. Wat is het fijn om toename van spanning te voelen als contrast, in plaats van als constante. En wat ben ik blij dat ik de bestemming van die trein nooit heb bereikt.