Zwartmakerij
‘Zwarte Piet is rasicme (sic)’. Dagelijks kom ik langs de muur waar deze leus op prijkt. De spellingsvaardigheden van deze anonieme artiest zijn tekenend voor de inhoud van dit argument, wat sinds een jaar regelmatig op de agenda van het publieke debat wordt gezet.
Om van racisme te kunnen spreken moet iemand zich namelijk superieur voelen ten aanzien van een ander op basis van zijn of haar ras. Maar is er in de manier waarop het Sinterklaasfeest in Nederland en België wordt gevierd wel sprake van superioriteit? Sinterklaas is niets meer dan een aandoenlijk figuur die op het randje van seniliteit kindertjes handjes geeft en nergens zou zijn zonder zijn Pieten. De Pieten verzorgen alles, van luisteren wat de kinderen willen, tot het inpakken van de cadeautjes en deze voor de juiste centrale verwarming zetten. Alles zonder een dreigende klap van de staf.
Als we dan zo nodig, zoals een klein groepje bezwaarmakers graag wil, met een racisme-meter naar dit feest moeten kijken zal deze meter eerder de andere kant uitslaan. Het Sinterklaasfeest is juist de ultieme tegenhanger van racisme: een witte Sinterklaas samen met Zwarte Pieten samenwerkend aan een groot jaarlijks terugkerend evenement, al jaren in goede harmonie, zonder superioriteit en met ruimte voor een grap en een grol, altijd weer de problemen van dat jaar overwinnend. Het is eerder een model samenleving, een soort Duo Penotti symbiose.
Maar waar komt deze aanklacht van racisme (of ‘de negatieve stereotypering van Zwarte Piet op de zwarte mens’ zoals het werd verwoord tijdens de lopende rechtszaak tegen de Sinterklaasintocht in Amsterdam) dan vandaan? Als het niet in het object, het Sinterklaasfeest zelf, te vinden is, wordt het tijd om bij het subject te kijken: de bezwaarmakers.
Deze bezwaarzuchtigen zijn goed zichtbaar bij het protest in Amsterdam tijdens de Sinterklaasintocht in 2013. Een groep van veertig demonstranten draaiden de intocht de rug toe, terwijl ze voor extra dramatisch effect plakband op hun mond hadden geplakt. De groep bestaat uit een mengeling van roomblanken met misplaatst schuldgevoel, aangelengd met zure hippies met een protest-abonnement, en gelardeerd met donkere burgers die de bal en keten van hun bevrijde voorouders weer uit de kast hebben gehaald. Hét recept om in het Sinterklaasfeest iets te zien wat de rest van Nederland niet ziet: racisme.
Het wrange is dat deze kleine minderheid hiermee zelf de bron is van het door hen aangeklaagde racisme. Zoals Morgan Freeman al zei: ‘Stop talking about it’. ‘If you talk about it, it exists’.
RT @kafBlog: Nieuwe column: Zwartmakerij ( Nilkin ) — http://t.co/SVaDp6Nz8t #Kaf #Nieuw
Kaf! http://t.co/BaDkwgY5xW
Goed geschreven Kaf! http://t.co/zp9vgaAPqD
https://www.youtube.com/watch?v=ss1QwFNmXxw