De vader die ook wel eens moeder wil zijn

Iedereen die meer dan één bevalling heeft meegemaakt zal beamen dat het een indrukwekkende bedoeling is, die respect voor de moeder in spé afdwingt. Ook al is die bevalling dan het einde van een negen maanden durende hormonenachtbaan gevuld met vermoeidheid, misselijkheid en andere lichamelijke kwaaltjes, het is evenzeer het begin van nog een set maanden gevuld met slapeloosheid, uitputting en (vooral bij een eerste kind) machteloosheid, onwetendheid, onzekerheid en meer van die zaken. Om nog maar te zwijgen over post-natale depressies die toch vaker dan het wordt onderkend in enige mate de kop op steken. Het is maar goed dat dit stukje menselijke evolutie door het sterke geslacht op zich wordt genomen.

Als ik met een schier wanhopige en een indrukwekkend volume producerende baby in mijn handen sta, dan is het meestal niet lang wachten op het verlossende “geef maar hier”. Bevrijdend, en niet geheel onlogisch. De sussende werking van moeder’s tepels is immers onovertroffen. Lekker makkelijk ook. ’s Nachts gaat het niet anders: ik hoef niet te voeden, dus waarom zou ik mijn nachten in onaangenaam korte stukjes opbreken?

Ik mag dan ook best wel van geluk spreken dat mijn wederhelft er geen problemen mee heeft dat ik af en toe een beetje van de zijlijn meekijk. Wanneer zij weg is, en ik met de kleine alleen ben (in de eerste twee maanden kwam dat zeer zelden voor) gaat het best prima, tot de uiteindelijk onvermijdbare huilbui die slechts met melkgevulde boezem op te lossen is. Op zo’n moment voel ik een machteloosheid die zij niet of nauwelijks kent.

Ik denk dat dat gevoel niet alleen voorkomt uit het gebrek aan lactatie mijnerzijds. Een belangrijk verschil tussen papa en mama is die eerste negen maanden. Zwaar voor de zwangere, maar je bouwt ook alvast een band op die onnoemelijk veel sterker is dan de band die ontstaat uit het voelen van schoppende voetjes via de buitenkant van de buikwand. De moeder heeft een enorme emotionele voorsprong in de band met het kind.

Het lijkt mij fantastisch om je kind te voelen groeien in je buik. Het lijkt me ook fantastisch je kind letterlijk ter wereld te brengen. Behorende tot het zwakke geslacht zou ik misschien jammerlijk, of jammerend, falen tijdens de bevalling. Ik moet er niet aan denken negen maanden lang geen speciaalbiertje te kunnen proeven. Toch ben ik een beetje jaloers op de positie van de vrouw. Of ik dan zou willen ruilen en het voor een eventueel volgend kind zelf zou willen doen? Misschien wel, ja. Misschien wel.