Dokters wil is wet

Op vakantie naar de VS voor een paar dagen. Helaas, nog geen uur in de lucht of mijn hoofd begon pijn te doen als een malle. Als kind heb ik hoofdpijn gehad, maar de laatste 15 jaar toch alleen maar op ochtenden waarop ik het wel kon verklaren. Bovendien was deze hoofdpijn van een ander kaliber. Na aankomst dus gelijk mijn bed in, in plaats van naar de kroeg. Twaalf uur slaap, twee liter water en pijnstillers in overmatige dosis mochten niet baten. Dat baarde me toch enige zorgen, dus het moest maar even nagekeken worden.

Hoewel de kracht in mijn tenen prima was, waren mijn pupillen en pupilreacties niet helemaal symmetrisch. Het verschil was klein genoeg dat het normaal had kunnen zijn, maar was toch reden om te denken aan een bloedvat die als een ballonnetje was opgeblazen in mijn hersenen: een aneurisma. CT scan dus. 741 plaatjes die alle 741 veel waziger zijn dan het slechtste plaatje wat google je teruggeeft. Niks op te zien. Goed nieuws, zou je zeggen. Het goede nieuws is echter “slechts” voor 95 tot 98 procent zeker, dus leek het de arts voor de hand te liggen een ruggenmergpunctie te doen om die laatste procentjes onzekerheid de nek om te draaien. Met een prijs van 20 procent kans op complicaties, dat dan weer wel. Ik heb vriendelijk bedankt.

Hoogstwaarschijnlijk was mijn hoofdpijn er zo één waarvan niemand weet waarom hij opkomt, maar waarvan men wel enig idee heeft waarvan hij weer verdwijnt. De tweede poging tot pijnstillende cocktail via infuus sloeg aan. Een half uur later voelde ik me stukken beter en ik heb de cocktail in gecapsuleerde poedervorm meegekregen.

Dit geeft toch te denken. Uiteindelijk ben ik prima geholpen, maar de middelen waarnaar gegrepen werd waren niet de simpelste, laat staan de goedkoopste. Op de één of andere manier bekruipt me altijd het gevoel dat ik zodanig behandeld word dat ik weliswaar van mijn klachten af raak, maar dat er ook maximaal verdiend wordt op de klacht waarmee ik binnenliep. Het begint allemaal geloofwaardig, maar naarmate de uren vorderen begin ik toch te twijfelen aan de noodzaak van de gebruikte methoden. En hoe was het verder gegaan als ik wel voor een ruggenmergpunctie was gegaan?

Ik denk dat ik niet dom ben, maar medisch ben ik toch uiterst matig geschoold. Wie ben ik om tegen Mijnheer Dokteur in te gaan als hij een test of behandeling voorstelt? Enige medische scholing zou wat mij betreft niemand misstaan. Waarom is het toch zo dat mensen zonder problemen hun kostbaarste bezit in handen geven aan mensen die ze niet kennen, zonder enige mogelijkheid tot controle? Ik voel me er in ieder geval zelden prettig bij.