Eros en Thanatos
Megan is aan zet. Ze staat op het punt Naomi wat te doen. Dat komt omdat Naomi vanmiddag al het glutenvrije eten van Megans bord stal en nu net ook een geslepen flirterige opmerking maakte over diens vriendje, Jordan. Er wordt plots aan haren getrokken, in het rond geschopt en er worden verhalen heen en weer gegild over wie er beter uitziet, wie beter kan zingen, en wie de beste man in het huis, “The Villa”, heeft gescoord. De andere bewoners staan erbij en ze juichen en lachen. Een aantal wordt apart bevraagd over hun positie in de tweekamp. Ze kwetteren wat grammaticaal onsamenhangende zinnen waarbij ze in zangerig Engels tussen de woorden “fucking” en “bitch” manoeuvreren. Na dit hoogstandje van vrouwelijke agressie komt het tot een stiekem hondenstandje tussen Scotty T en Lacey. Ze hebben ook best wel hondennamen. Wie “Ex On The Beach” een beetje volgt, kan al raden dat Scotty, de meest uitgesproken primaat van de bende, het straks aan de stok zal krijgen met Nancy May, met wie hij eerder de lakens deelde. Waarna ze het uiteindelijk toch gewoon weer met elkaar zullen doen. Seks en agressie. De hele tijd.
Waarom, vraag ik me af terwijl ik de derde aflevering op rij erdoor jaag, wil ik dit in godsnaam zien? Het was ooit een zogenaamde guilty pleasure die begon bij precedenten zoals Temptation Island. Dan gaf ik aan mijn best wel intelligente en beschaafde vrienden op een onbewaakt moment toe dat ik er “om te lachen als om een kolonie aapjes” naar keek, en bijna altijd kwam er dan eenzelfde onthulling van de tegenpartij. Ondertussen is die “guilty” er wel van af en kan ik alleen nog toegeven dat ik het niet eens grappig of verbazend vind, maar nog steeds gebiologeerd zit te kijken. Dit smaakt naar een sappig stukje Freud. Die zette ons al lang geleden in ons nakie ten aanzien van onze twee krachtigste driften: levensdrift en doodsdrift. Eros en Thanatos.
Als seks de voorbode van het leven is en agressie de voorbode van de dood en wij een incarnatie van dualiteiten, dan is het makkelijk te begrijpen waarom ik weiger te zappen. En waarom Game Of Thrones met de belofte op nog meer seks en geweld in seizoen zes de meest populaire serie ooit is gebleken. En waarom de best gedijende roddels gaan over wie er met wie in gevecht ligt of wie er met wie in bed ligt. En waarom de beste vrijpartij altijd die is waarbij je de ander bijna wil opeten. En waarom de Fransen een orgasme “la petite mort” noemen. Terwijl je uit elkaar spat van het leven ben je dan tegelijkertijd zo ver heen dat je heel even dood lijkt te zijn. Klaarcoma ofzo. Alsof je even zelf de schepper van leven en dood bent. Laat ik in godsnaam toch nog even kijken naar aflevering vier.