Force majeure ≠ farce musique
Afgelopen weekend was ik op Bospop. De familie van mijn vrouw staat daar al sinds jaar en dag achter de bar, en daar positioneer ik mezelf tijdens het festival dus ook. Het is relaxed werk. De bestellende, vaak benevelde mens is meestal vrolijk als hij of zij ons aanspreekt en om een drankje vraagt. Of vijf. Of twintig. Over het algemeen kenmerkt dit Weerter festival zich door zijn gezelligheid en het ‘ouwe-jongens-krentenbrood’-gevoel. En da’s kaasje voor deze steeds ouder wordende rockliefhebber.
Bospop besloeg deze editie drie dagen: vrijdag, zaterdag en zondag. Op vrijdag zou Snow Patrol afsluiten, op zaterdag John Fogerty en op zondag Sting. En laat nou de reeds bejaarde John Fogerty de enige van die drie zijn die kon komen optreden. Zowel Snow Patrol als Sting moesten afzeggen om gezondheidsredenen. Snow Patrol had dit al een week van tevoren aan de organisatie doorgegeven, dus kon er op tijd een volwaardige vervanger geregeld worden. Dit werd uiteindelijk Toto, en daar was de gemiddelde bezoeker geenszins rouwig om. De situatie rondom het optreden van Sting ontvouwde zich iets anders: tot op de dag zélf ging men er vanuit dat hij zijn wereldwijd bekende popsongs ten gehore zou komen brengen. Helaas: rond 14.00 uur kwam het bericht dat Sting op doktersadvies zijn optreden af moest zeggen. Deze mededeling verscheen schermvullend op de reusachtige beeldschermen die op het veld stonden. Even later werd een verschuiving in het programma aangekondigd: een aantal bands werd omgepland, Rowwen Hèze werd verplaatst naar het hoofdpodium en vanaf de bekendmaking zou er dus drie kwartier geen band te horen of te zien zijn. En toen… was het stil. De organisatie had zelfs besloten geen muziek uit een of andere playlist op te zetten. We konden op normaal niveau met elkaar converseren. Ongekend, midden op zo’n festivaldag. Maar ook: geen wanklanken. Óf de mensen waren te dronken om te protesteren en spreekkoren op touw te zetten, óf ze vonden het wel prima zo.
Dat laatste bleek het geval. De mensen die bij mij aan de bar kwamen bestellen maakten er over het algemeen een grapje van: ‘Doe mij drie pils, twee sjoes, een cola en een Stingetje!’ Sommigen meenden bij mij na te kunnen gaan of er een vervangende artiest zou komen en hoe het met Sting gesteld was. Blijkbaar lijk ik enorm op de festivaldirecteur, Stings manager en Stings dokter tegelijk. Maar goed, de eigenlijk eerder op de dag geplande Nile Rodgers & Chic namen de honneurs waar en beëindigden Bospop 2019 met een spetterende show.
Wat me vooral opviel is de berusting die er onder de bezoekers was: geen relletjes, geen al te grove verwijten of bedreigingen aan het adres van de organisatie. Dat viel me alleszins mee. Twee van de drie hoofdacts cancelden, geen enkel festivalshirt klopt meer, maar je ziet ons er niks om geven! Check ook even dit geintje.
Ha, zo kan het dus ook op een muziekfestival?
Ik zou ook niet rouwig zijn, ben namelijk grote fan van John Fogerty! Ik zag hem dan ook de dag erna in Werchter, België. :)
Wel fijn inderdaad dat het zo ook kan (gelukkig)…