Heb je even voor mij

Wakker worden zonder wekker zo rond tien uur ‘s ochtends omdat de zon het te warm maakt in je kamer. Dagelijks. Twee maanden lang. Goed dat ik de pil slik of ik zou niet eens meer weten welke dag van de week het was. Aaaah zomervakantie. Hét kroonjuweel van een baan in het onderwijs. “Fonkel fonkel”. Of mag ik dat niet luidop zeggen? Whatever …er wordt al genoeg gelogen en ik wil graag pleitbezorgster van de eerlijkheid zijn. Ofzo. Plots lig je daar dan een familieportie te relaxen. Na tien maanden vooral anderen afmatten. Lamme takstijl. Overdoserend op tijd. Ja … maar klopt dat wel …? Even filosoferen. Ahum!

Het is niet zo dat je ineens meer of minder tijd hebt. Tijd is er altijd en altijd evenveel. Dag en nacht. Winter en zomer. Alle cycli terzijde. Niets komt ooit écht terug uit de tijd. Tijd gaat door als een continue stroom waarop we meedrijven. Je gaat hem gewoon naar keuze indelen. Je gaat meer of minder dingen doen waardoor je de stroom van tijd in andere proporties gaat beleven. En dan heb je nog wat met relativiteit, maar dat laat ik even aan Appie Einstein over. Tijd hébben bestaat überhaupt niet, want je kan hem niet bezitten. Enkel ondergaan. Je kan hem ook niet uitbesteden of delen, maar wel weer gezamenlijk beleven. Eigenlijk kan je niet zeggen dat je veel of weinig tijd hebt, maar alleen dat je keuzes maakt in hoe je je in de stroom van tijd begeeft.

Fransje Bauer kan bij deze zijn hit herschrijven. Ik denk aan  “Onderga je even met mij?” en dan jij weer “lalalaaalalaala!”. “Besteed een portie van de stroom waarop je leeft aan mij” en ja hoor! Schlager goes herdefiniëring van tijd. Wat een groteske mix ook. Maar we kunnen wel weer aan de polonaise. Heuj! Wat mij betreft mag heel de stroom waarop schlagermuziek flowt op non-actief gaan, maar dat is mijn bescheiden/bescheten muzikantenmening ook maar.

Terug naar tijd. Laatst zei iemand weer heel wijs en goedbedoeld tegen me: “Weet je, Jasmine, je zou beter wat meer in het nu leven.”. Ja mooi is dat. Maar wat is dat, “het nu”? Ik bedoel nu is alweer voorbij zodra je het woord “nu” hebt uitgesproken… Op het moment dat je je bedenkt dat je meer in het nu moet leven, moet je eigenlijk zeggen dat je vanaf die ene nu in een resem daaropvolgende nu’s moet gaan leven. Met inbegrip van een overbrugbaar stukje toekomst dus. Je zou kunnen spreken van een verzameling van micro-nu’s in een macro-nu waarbinnen betekenisvol te leven valt. Anders moet je bij elke nieuwe nu weer heropstarten met dat geleef. Vergelijk het met een punttekening. Daar ga je ook lijnen trekken tussen de grote punten en niet allemaal puntjes naast elkaar zetten.

En dan op een dag heb je een tekening van je tijd aka je leven. In onuitwisbare inkt. Aah … Mooi toch. Zo, nu moet ik snel verder een lijn trekken naar de deadline voor deze column. Anders is ie over tijd.