Het einde van de tv
Donderdagavond negen uur. Ik verkeer in een staat van lichte paniek want de deadline voor een freelance opdracht is morgenochtend en ik heb welgeteld nul woorden op papier staan. Verslagen staar ik naar de tv zonder dat de beelden die voorbijflitsen tot me doordringen. Bijna stuur ik een email naar mijn opdrachtgever met daarin de gevreesde woorden ‘ik beng bang dat het me niet gaat lukken voor morgenvroeg’. En dan ontdek ik zomaar ineens -alle seizoenen- van Sex and the City (de serie der series als je het mij vraagt) op een van onze Netflix-achtige kanalen. Oftewel: laptop uit, voeten op tafel, dromerige blik aan.
Een zalige eerste aflevering later zit ik, geïnspireerd door Carrie Bradshaw, weer met diezelfde laptop op schoot. Hoe vaak kijk ik eigenlijk nog tv? Echte televisie bedoel ik dan, het journaal, een documentaire, een spelprogramma, uitzendingen die op een vaste dag en tijdstip gepland staan. Nooit. Terwijl ik wel degelijk (veel te veel) series, documentaires en films kijk, maar altijd via Netflix en consorten. Als ik als ‘oude’ millennial uit de jaren tachtig al nauwelijks meer klassiek kijkgedrag vertoon, wat betekent dit dan voor de toekomst van de kijkbuis?
Niet veel goeds, blijkt uit YouTube statistieken. Zo geven 6 van de 10 mensen de voorkeur aan online video platforms in plaats van normale tv. Letterlijk kijken wat je wil, waar je wil en wanneer je wil blijkt enorm aan populariteit toe te nemen: een gemiddelde mobiele kijksessie duurt langer dan 40 minuten, een stijging van meer dan 50% year on year. En misschien wel het meest verontrustende feitje voor de beeldbuis: in de Verenigde Staten bereikt YouTube nu al meer 18-34 en 18-49 jarigen dan welk kabelnetwerk dan ook.
In een maatschappij waarin je zo’n beetje alles kunt krijgen wanneer jij dat wil, is het natuurlijk vreemd dat je tot zaterdagavond 11 uur moet wachten om die prachtige Franse film op Nederland 3 te kunnen zien. Leg dat maar eens uit aan een generatie die geboren is met een smartphone in de ene en een WiFi-code in de andere hand. En die waarschijnlijk in de kinderwagen al allerlei ‘educatieve’ YouTube filmpjes voorgeschoteld kreeg als pappa en mamma er even doorheen zaten. Iets met een paplepel en ingieten geloof ik.
Het einde van het tv-tijdperk lijkt dus onafwendbaar. En hoewel ik het fantastisch vind dat ik nu mijn geliefde Carrie Bradshaw en haar 3 bff’s altijd en overal kan (her)bekijken, vind ik het ergens ook jammer. Want dat moeten wachten op die ene aflevering of uitzending zorgde er wel voor dat je uitkeek naar – en genoot van – het moment dat het dan ein-de-lijk op tv kwam. Die spanning en ja, zelfs het noodgedwongen wachten creëerde een stukje magie dat met de komst van on-demand tv voorgoed verloren is gegaan.