Ik heb haast altijd haast

Terwijl ik dit typ heb ik haast. Haast, omdat ik (ten tijde van typen) morgenochtend op vakantie ga en nog heel veel dingen moet doen. Ik moet nog twee wassen draaien, mijn spullen pakken, iets voor werk afronden, een hotel voor de eerste dag boeken, überhaupt bedenken waar we wanneer naartoe gaan. Ik moet 3 geheugenkaartjes en 1 koelkast legen, wat geld overmaken naar mensen die dingen hebben voorgeschoten, bedenken hoe we om 4.00 naar Schiphol gaan. En ik moet deze column nog schrijven.

Gelukkig ben ik morgen op vakantie.

Maar dat is het ergste misschien wel. Zodra we morgen geland zijn in Tbilisi begint de haast opnieuw. Haast om het hotel te vinden omdat we dan ’s middags nog wat van de stad kunnen zien. Haast om een visum aan te vragen voor Azerbeidzjan zodat we weten of we er wel of niet heen kunnen. Haast om, zodra de visumaanvraag loopt, naar de bergen te gaan zodat we de wachtdagen ook al nuttig doorbrengen. Haast in de bergen omdat we ons visum op kunnen halen. En dan haast in Azerbeidzjan omdat we door al onze haast al zoveel dagen hebben bespaard dat we nog net een tripje naar de wijnvelden kunnen maken als we hier ook een beetje vaart maken.

De haast zit al langer in mijn systeem. Vroeger had ik nooit haast. Misschien omdat ik geen besef van tijd had. De autorit naar Spanje duurde korter dan de Kerstmis in de kerk. Tegenwoordig is het anders. Op bijna ieder moment van de dag is er een factor aanwezig die zorgt voor haast. Haast om een trein te halen, haast om een goede flexplek te claimen op mijn werk, haast om op tijd bij afspraken te komen. Er is eigenlijk maar één moment van de dag dat ik geen haast heb en dat is ’s avonds in de kroeg. Wellicht omdat dat altijd de laatste bezigheid van de dag is.

Een paar weken terug kwam ik een test tegen waarmee je kan testen hoeveel je vrije tijd waard is. Een uur vrije tijd is voor mij blijkbaar 53 euro nog wat waard. Dus als ik een uur zou moeten schoonmaken, en iemand doet dat voor 50 euro, is het een goede deal voor mij. Gelukkig liggen de marktprijzen wat lager, maar het zegt wel wat. En ik denk niet dat het alleen bij mij zo is. Het feit dat je voor een uur vrije tijd vijftig euro af zou willen tikken, bewijst wel dat we het met zijn allen (er vanuit gaande dat 50 euro bij heel veel mensen de uitkomst zou zijn) veel te druk hebben. Het valt ook op. Fiets een keer rustig door Amsterdam en kijk hoeveel je voorbij wordt gezoefd. Vraag mensen of ze uitgerust zijn na een vakantie en niemand zegt ja. Ik weet niet hoe het met alle andere gehaaste mensen is, maar ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Daarom wil ik bij deze graag Theo bedanken. Theo, bedankt dat je een uurtje de tijd hebt genomen om deze column voor me te schrijven. De twee geeltjes liggen in je brievenbus.