Leve de jeugd
Happy New Year allemaal! Iedereen weer gereset? Klaar om hélemaal opnieuw te beginnen? Om dit jaar wél memorabel te laten wezen? Menigeen maakt een frisse start en probeert de beste versie van zichzelf te worden. Ik wel, tenminste. Omdat ik elk jaar precies op 1 januari jarig ben, vullen de avond en nacht zich dan vaak met allerlei gedachten, rituelen en overpeinzingen. Wat dat betreft ben ik automatisch intrinsiek gemotiveerd om het komende jaar beter in te vullen dan het vorige. Ik begin écht opnieuw met Nieuwjaar.
Hoewel ik de pabo heb gedaan en hoogstwaarschijnlijk niet kan rekenen, heb ik even snel uitgevogeld dat ik er inmiddels vierendertig levensjaren op heb zitten. Víerendértig jaar, poeh! Dat zijn meer dan 12 345 dagen. Gelukkig beperkt deze informatie zich voor mijn gevoel nog tot een getal. Tijdens de wintersport met leeftijdsgenoten hebben we het regelmatig over het feit dat we langzaamaan oud beginnen te worden. Dit tekent zich bij iedereen op een andere manier af. De een kampt met een slepende blessure, de ander stort na het avondeten compleet in. Ik moet het even afkloppen, maar ik ben vooralsnog verschoond gebleven van akelige gebreken die bij ouderdom horen. Ook loop ik nog niet achter een met krijsend nageslacht gevulde kinderwagen door de winkelstraat. Op mijn (toch wel wat gerimpelde) tronie staat fier een volledige haardos met meer kruinen dan grijze haren. Fysiek gezien weinig te klagen.
En ieder jaar begin ik op 1 januari dus weer helemaal opnieuw. Houdt dat me jong? Geen idee. Jong blijven lijkt vandaag de dag een doel op zich. De helft van de tv-reclames prijzen producten aan waarmee oma’s hun uiterlijk dusdanig kunnen verjongen dat ze eruit gaan zien als twintigjarige studentes. Met afschuw wordt het burgerlijk bestaan van huisje, boompje en beestje onder vuur genomen. We dienen het allemaal spannend te houden. Verplicht. Hoe oud je ook bent. Het door de onderbuik gevoede verlangen om maar vooral niet oud te worden spoort veel bedrijven aan hierop in te springen. En met succes. We willen allemaal jong en fris blijven en zijn bereid hiervoor diep in de buidel te tasten. We zouden het kind zijn door kunnen geven aan de volgende generatie, maar we houden zelf krampachtig vast aan ons ideaal van de eeuwige jeugd.
Hoewel ik de hierboven genoemde reclames voor het behouden van je jeugdige uiterlijk en leefwijze altijd bekritiseer en hard roep dat we maar eens vrede moeten hebben met het feit dat we oud worden, besef ik dat ik er zelf ook gewoon snoeihard aan mee doe. Maar dan stiekem. Ik prijs mezelf gelukkig vanwege mijn leven vrij van kwalen en doe op 1 januari telkens weer een poging om bij nul te beginnen. Zodat ik maar niet oud hoef te worden. Shit, bij mij regeert de onderbuik dus ook. Wat kinderachtig van me.