Luchtigheid

Ik ben de meester van de pathetiek. Ik ga daar niet dramatisch over doen, het is gewoon zo. Bij de geringste notie van emotie kruip ik ver weg van enige vorm van perspectief en zelfkennis. Met een klomp chocolade en een toren aan zelfmedelijden wentel ik mij in opgehoopte desillusies. En, nu we toch bezig zijn, blaas ik ze voor de gelegenheid nog even op én sleur er een heleboel andere bij. Zo. Da’s lekker.

Ik denk dat dit scenario een oude bekende is voor een hele hoop (vrouwelijke) soortgenoten. Het is zo heerlijk jezelf lekker te laten gaan, elke vorm van perspectief de laan in te sturen en het einde van de wereld te zien lonken. Hoe hoog ik onze vriend pathetiek ook in het vaandel draag, luchtigheid is minstens even belangrijk.

Ik wil dan ook de waarde van deze volstrekt normale (hormoon)opstoot niet ontkennen. Maar interessant is het ondergewaardeerde verlegen broertje waar iedereen, dwepend met zijn diepste zielenroerselen, toch stiekem jaloers op is: luchtigheid. Beiden komen het best tot hun recht wanneer ze er allebei mogen zijn. Ik zie het zo: ik dompel mezelf en mijn berg diep depressieve gevoelens onder in een heet bad. Een scheet ontsnapt aan mijn weke billen. Dan moet een mens toch wel erg z’n best doen zich nog serieus te nemen. Slechts twee opties flitsen in een mum van tijd mijn verwarde geest door: ofwel ben je die dame die moederziel alleen in een ondertussen lauw geworden bad weekt, met troebel water en zelfmedelijden tot aan de kruin, op de vlucht voor haar eigen, behoorlijk smerige, scheetlucht. Ofwel ben je de vrouw die moet gniffelen, de scheetlucht in al z’n aroma’s opneemt, nu hardop moet lachen vanwege de interesse in het gas, wiens tranen zich vermengen met alle vergeeflijke menselijkheid die zich in het badwater heeft verzameld.

Persoonlijk vind ik dit een prachtige doorsnee van het leven: de ernst van onze intelligentie tegenover de banaliteit van onze primitieve natuur. Scheten relativeren op slag onze diepste zielenkwesties en ons geciviliseerd brein. Scheten relativeren tout court. Zonder scheet geen traan. Stel je nu eens voor dat een gebroken hart hilarisch zou zijn en een scheet diep triest. Dat is volgens mij de meest treurige en tegelijkertijd lachwekkendste gedachte die ik vandaag heb gehad.

Misschien een fijne gedachte om mee te nemen de komende dagen, voor als het moeilijk wordt aan de feesttafel.