Mediagekte
Ik word zo moe van alle media nonsens. Brexit drama hier, Trump trauma daar, het einde van de wereld is nabij als je de nieuwsberichten moet geloven. Ondertussen gaat het met onze Nederlandse economie meer dan goed, blijven grote internationale technologiebedrijven verder uitbreiden in Londen, en kunnen we wat betreft president-elect Trump voorlopig alleen maar afwachten. De les die een hele batterij aan economen, journalisten en andere koffiedik kijkers hieruit kan trekken? Dat een wat objectievere manier van verslaggeving een volgende keer wel op zijn plaats is. Niemand weet van tevoren wat de gevolgen zijn van bijvoorbeeld een Brexit – het is immers de eerste keer dat een land de Europese Unie verlaat. Daarbij zet de eenzijdige – en vaak allesbehalve onpartijdige – berichtgeving een heleboel lezers, kijkers en kiezers weg als onwetende, domme, bijna minderwaardige burgers.
Laten we met de Brexit beginnen. Wát een drama zou dit voor met name de Britten, maar zeker ook de rest van de Europese Unie worden. Banen zouden verdwijnen, handelsverdragen zouden op de schop gaan en de Britse economie zou hoe dan ook instorten. We zijn inmiddels een paar maanden verder en hoe ziet het plaatje er nu uit? Theresa May mag dan wel volhouden dat ‘Brexit means Brexit’, in een recente uitspraak van de High Court is bepaald dat alleen het Britse parlement bij machte is om het Brexit proces te activeren. Het lijkt dus vooralsnog weer alle kanten op te kunnen met die Britse exit.
Dan hebben we Trump nog. Natuurlijk ben ik – zeker als vrouw – geschokt door de vele, ronduit schandalige, uitspraken die hij gedurende zijn campagne heeft gedaan. Denk ik dat hij de meest geschikte kandidaat is om een grootmacht als Amerika te leiden en zijn vinger boven de nuclear button te laten bungelen? Absoluut niet. Maar laten we nou eerst maar eens afwachten wat er van Trump’s praatjes overblijft als hij eenmaal president is. Vind ik dat een geruststellende gedachte? Niet echt. Maar aan doemdenken en bangmakerij door de media hebben we in elk geval sowieso niets.
Dus laten we nou de volgende keer als het aankomt op de stem van het volk proberen om ons in de schoenen van een hele grote groep kiezers te plaatsen. En misschien kan die hele batterij aan economen, journalisten en andere koffiedik kijkers dan nét wat objectiever zijn in de berichtgeving. Niet alleen achteraf, om te analyseren hoe dit in vredesnaam toch kon gebeuren, maar al in aanloop naar een referendum of een verkiezing. Hup, het land in en praten met zoveel mogelijk verschillende mensen, échte berichtgeving vanuit meerdere perspectieven. Wie weet pakt het resultaat dan ineens heel anders uit.