Oorlogsreclame

Reclame en oorlog. Ze verschillen niet zoveel. Beiden hebben als doel het veroveren van een groter marktaandeel. Bij zowel reclame als oorlog ligt de kern in het verleiden en overtuigen van het volk dat je het beste met ze voor hebt. En bij allebei worden klassieke media grootschalig ingezet, maar zien de ‘merken’ steeds meer het belang van social media.

Wanneer je bijvoorbeeld de berichtgeving over MH17 in Nederlandse en Russische media naast elkaar legt zou je denken dat er twee vliegtuigen op miraculeuze wijze op dezelfde dag, op dezelfde plek zijn neergestort. Die toevallig hetzelfde vluchtnummer hadden. De één neergeschoten door pro-Russische separatisten, met steun van Putin himself. De ander door Oekraïners, in een poging van het Westen om Rusland aan te pakken. Je kan moeilijk zeggen dat de Nederlandse berichtgeving objectiever is dan de Russische. Denk maar aan de voorpagina van de Telegraaf: “Moordenaars!” Maar oorlog is reclame.

Op alle sociale media zag ik een foto van een separatist die een knuffel vasthield. De schoft, de respectloze hufter. Ze zouden hem ter plekke kapot moeten schieten. Dat later in een filmpje bleek dat hij de knuffel gebruikte om de ernst van de ramp aan te tonen deed er al niet meer toe.

Dat sociale media de nieuwe oorlogsreclamemedia zijn weten ze in Israël allang. Zo heeft @IDFSpokesperson meer dan 350.000 volgers op Twitter. Het account van de Israël Defence Forces, waar om de paar uur een nieuw bericht wordt geplaatst. Hier zien mensen op hun Twitter-feed dat er al meer dan 2600 raketten op Israël zijn gevuurd, dat sergeant Moshe Davino, 20 jaar uit Jeruzalem is overleden, dat de sirenes in Tel Aviv afgaan en dat er zojuist flyers zijn verspreid bij de huizen die gebombardeerd gaan worden. Het nieuwe oorlogvoeren. Als je niet beter wist zou je nog sympathie voor Israël krijgen. Maar in al hun vooruitstrevendheid vergaten ze eventjes de ‘echte’ journalisten. Die zaten met zijn allen in een hotel aan het strand van Gaza, waar 4 Palestijnse jongetjes aan het voetballen waren. Een prachtige precisie-aanval, gevolgd door nog een inslag maakte een einde aan het leven van deze kinderen. Onder de neus van de pers. Een ongekend onhandig staaltje PR, waardoor zelfs trouwe bondgenoot Amerika zich genoodzaakt voelde om voorzichtig iets te zeggen over het aantal burgerdoden.

Helaas voor de burgers in Gaza is oorlog niet alleen reclame. Het is vooral oorlog.