Op naar een wereld vol nerds

In de jaren negentig schreef John Allen Paulos “Ongecijferdheid”, over de gevolgen van wiskundige ongeletterdheid. Het beschrijft op humoristische wijze hoe een nijpend gebrek aan inzicht in getallen, kansrekening en geometrie zijn weg vindt naar de alledaagse werkelijkheid. Dit varieert van nikszeggende reclames, zoals deze:

via krantenkoppen die sneu genoemd kunnen worden (zie hier), tot aan mensen die voor meerdere moorden veroordeeld worden op basis van een berekening waarvan het correcte antwoord vele orden van grootte afligt van het in de rechtszaal gebruikte getal (Lucia de B., zie bijvoorbeeld dit artikel).

Heden ten dage is het niet alleen gezond verstand en inzicht in getallen waar het bij velen aan schort, maar is er ook een belabberd inzicht in processen die overal om ons heen op de digitale snelweg plaatsvinden. Denk eens aan je buurvrouw die denkt dat het puur toeval is dat de reclames naast de gmail-conversatie over de komende vakantie naar Hongarije vol staan met vliegreizen daarheen en autoverhuur en hotels ter plekke. Ons leven wordt meer en meer geleid door data, of we het nu leuk vinden of niet. We kunnen daar maar beter iets van begrijpen, of die paar nerds op de wereld die dat wel doen krijgen alle touwtjes in hun onhandige handen.

In een moedige, doch matig op poten gezette poging iets te doen aan de chronische ongecijferdheid is al lang geleden rekenonderwijs op de basisschool en “wiskunde” op de middelbare school verplicht gesteld. Over de manier waarop dit onderwezen wordt en het effect daarvan kan nog menig zeer kritische column geschreven worden, maar de intentie is in ieder geval aanwezig. Er moet geen schoolvak komen die onze jonge medemens de kneepjes van de computers, het internet en de data-gedreven samenleving bijbrengt. Ik zou niet weten waarom dat niet op net zo’n falikante mislukking zou uitlopen als bij eerdere rekenkundige pogingen. Bovendien hoef je niet te kunnen programmeren om een goed idee te hebben van de invloed van moderne technologie op je leven.

Wel moet er op scholen een gedegen basis gelegd worden voor de omgang met digitale middelen. Als hypermoderne technologie actief gebruikt wordt in allerhande zaken op school (en niet bij één practicum, bij één vak, in één jaar, maar continu!) dan wordt het deel van de belevingswereld. Besef van de kracht en reikwijdte van dergelijke technologie groeit dan vanzelf en binnen één generatie weten diegene van wie deze wereld het toch al moet hebben hoe de nieuwe wereld in elkaar steekt. Het grootste probleem hiermee zit hem echter in het lerarenbestand en hun danig verouderde visie op leermethoden. Mijn oplossingen daarvoor worden echter vaak als ietwat onhaalbaar aangeduid…

Deze ideeën mogen gejat worden. Graag gedaan, mevrouw Bussemaker.