Picture this
Stel je voor: je zit in het park met wat vrienden een biertje te drinken. In je ooghoeken zie je iemand op de achtergrond dichterbij komen. Tot hij op een gegeven moment stopt. Dan pakt hij iets terwijl hij jou aankijkt. Wat krijgen we nou weer? Camera. Klik. En voor je het weet, is hij alweer weg. Je weet effe niet wat je moet denken. Er is eigenlijk verder niks gebeurd, dus reden voor non-chalance. Maar ergens voel je wel wat verwarring, of is het zelfs verontwaardiging?
Maar waarom dan? Waarom is het vervelend wanneer een onbekende jou als middelpunt kiest voor een van zijn foto’s? Waarom ben je bij een toeristische hotspot geneigd om je af te wenden als een toerist per ongeluk ook jou op de foto dreigt te zetten? Laten we eerlijk zijn, dat is echt niet alleen omdat je het beste met deze toerist voor hebt en hem daarom een foto gunt zonder jou. Tja, zelfs al zijn het wildvreemden en zien we deze anderen nooit meer, het is niet prettig als er ergens een stukje van jezelf circuleert dat is ontstaan zonder dat je de afwend- of Goffmans impression management-troef (linkje manipuleren) kon inzetten.
Eigenlijk wel jammer, die defensieve neiging van ons. Juist omdat we op zo’n moment ontwapend en onvoorbereid zijn, is de representatie eerlijk en puur. Als je per ongeluk wordt genaild, bevat die foto een versie van jou die dichter bij jezelf zit, dan de meest eerlijke selfie aller tijden.
Ga je vakantiefoto’s maar even na. De meeste zullen niet natuurlijk zijn, maar gekunsteld. Alleen al al die foto’s waarop je met je giechel naar de lens staat en daardoor je rug toekeert naar datgene dat je daar graag wilde zien. Fair enough, je wil een boodschap afgeven, ik was daar en het was fijn. Voor later, of voor anderen, wat dan ook. Maar we trappen steeds vaker in de val dat we minder bezig zijn met de omgeving en meer met de foto. (column joost) Of we gaan heel erg lopen faken in je gedrag. Jawel, toch met hun rug naar de lens, maar dan met de handen in de lucht. Tuurlijk! Ik doe niet anders als ik bij een landschap sta.
Zou het niet veel mooier zijn als we ons wat meer weten te verlossen van onze selfie-obsessie, waarin we – voor the sake of the picture – nepgedrag gaan vertonen? Op het vlak van fotografie kunnen we technologisch gezien steeds meer, maar de trend is juist dat we steeds verder van de realiteit wegzakken.
Het zijn juist de toevallige snapshots die anderen van jou maken die mooi zijn. Die foto die een ander van je maakt terwijl je in het park een biertje zit te drinken. Die foto die een Japanner van je maakt terwijl je voorbij fietst. Die foto op het moment dat je het niet verwacht. Authenticiteit is zoveel mooier dan gemaakte mooiheid. Dus laat die selfiestick thuis en fotografeer eens niet je geforceerde glimlach of je streknek met onderkin. Kiek naar de rest, alles om je heen. Moeten we alleen nog even afspreken hoe we de kiekjes onderling met elkaar gaan delen.