Splash
In de film Splash belandt zeemeermin Madison in New York City, op zoek naar een betere toekomst. Zeemeerminnen spreken geen Engels en New Yorkers geen Zeemeermins, dus Madison moet aan de bak. Ze leert zichzelf Engels te spreken door tv te kijken op de tv’s in de etalage van een elektronicawinkel. Fantastisch natuurlijk, maar je kan je afvragen wat voor bijwerkingen het leren van een taal via de tv heeft. Bijvoorbeeld op het beeld dat een asielzoeker in Nederland via de tv krijgt van ons bed, bad en brood. De taal is op tv nu eenmaal ingebed in een beeld van de maatschappij dat tv-makers voor je hebben gemaakt. En het zou zo maar kunnen dat dat beeld helemaal niet overeenkomt met de werkelijkheid waar jij en ik dagelijks in verkeren. Arme zeemeermin. Arme asielzoeker.
Ik besloot de proef op de som te nemen: gewapend met klapstoel, popcorn en een universele afstandsbediening installeerde ik me vorige week voor de tv’s in de Mediamarkt. Er stond al een aflevering van Eigen Huis en Tuin op. Pracht-tv, al kan je er als nietsvermoedende asielzoeker natuurlijk wel het idee van krijgen dat als je je tuin maar voldoende laat verpieteren Rob de tuinman wel langskomt om er bloemetjes en een jacuzzi in te zetten. Klik zegt mijn afstandsbediening. Reclame. Ik zie hoe een vrouw met een duikbril op de toiletpot in duikt om deze schoon te maken op alle plekken waar nooit iemand komt. Arme zeemeermin. Aansluitend komt een ijsreclame voorbij. Een vrouw geniet nogal duidelijk van haar ijsje. Arme asielzoeker, dat wordt ongemakkelijk nieuwe vrienden maken als je denkt dat van je verwacht wordt bij elke lik van je ijsje orgastisch te kreunen. Klik zegt mijn afstandsbediening weer. Lachen om home video’s. Iets te dikke mensen zwierend aan iets te dunne touwen die de waterkant niet halen, dansend vallende opa’s, en het obligate blokje smerig etende baby’s. Waar moet ik beginnen, arme zeemeermin. Klik zegt de vinger van de Mediamarkt-medewerker. Fel rood voor een zwart scherm. Jammer, net voor het blokje met spugende lama’s. Met twee man wordt ik de winkel uitgezet. ‘Ik ben toch niet gek’ probeer ik nog, maar ik mag niet meer naar binnen. Einde proef, einde som.
Maar eigenlijk weet ik wel genoeg. Arme zeemeermin en asielzoeker, die komen van een koude kermis thuis als ze denken dat je met een duikbril je wc-pot schoonmaakt om daarna kreunend ijs te eten terwijl Rob een jacuzzi in je tuin plaatst. Laten we daarom vooral barmhartig zijn voor onze asielzoekers en zeemeerminnen die hier komen voor een betere toekomst: naast bed, bad, brood, vooral géén tv.