Trio de Janeiro
Eén vakantie, drie verbazingen over het gedrag van mensen. Ik zal er drie mini-columns van maken. Aan jou de keus of je deze kingsize tweets leest tijdens drie kleine boodschappen of één grote.
1. Wat doen Japanners met die 25.000 foto’s die ze per dag schieten? Maken ze daar ook echt een album van? Dat laten ze nooit zien in films of documentaires over Japanse mensen. Al zie ik het wel ergens voor me dat een gezin een mooie PowerPoint-voorstelling voorschotelt aan vrienden terwijl opa in de hoek op een fluit fluttert. Bekentenis aan Joost: ik merk aan mijn eigen gedrag en neigingen dat ik zelf geen haar beter ben. Altijd maar dat voorspelbare foto’s maken van plekken die je ook in de boekjes ziet. Als je niet uitkijkt, vergeet je bijna te kijken. En waarom? Zodat je later kan terugkijken? Zo vaak kijk ik niet terug. Het is meer een technische bezegeling van een bepaald moment, zodat je gevoelsmatig de bevestiging krijgt waar je vooraf naar op zoek was, die simpele bevestiging dat je er bent geweest.
Voornemen: Minder vastleggen, meer kijken/beseffen/genieten in het moment zelf. Moeilijker dan je denkt!
2. Voor degenen die geloven in postmodernisme: jullie theorie klopt. Door de eindeloze kopieën van betekenisindicatoren is de authenticiteit van deze betekenisindicatoren in de 21e eeuw helemaal down the drain. Ik zit nu in een oerwoud en denk steeds: “Hee, gaaf, dit stukje natuur ziet er net uit als Jurassic Park, LOTR, Disney Land”, of zelfs: “VSM”. Haha, ja sorry, je hoeft me maar een paar bergen achter elkaar voor te schotelen, of ik moet denken aan een homeopathisch product dat ik ken van reclames uit de jaren negentig.
Een exotische omgeving bekijk ik niet meer als ding op zichzelf, maar koppel ik aan dingen die ik ken uit mijn eigen Westerse wereld; dingen die verwijzen naar juist die natuur. Deze manier van betekenisgeving is eigenlijk achterom lopen terwijl de voordeur openstaat. Wie van jullie doet dat nog meer? Vingers?
3. Uitsmijtertje. Uit de categorie ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld: ik ben niet verbaasd, ik ben geïrriteerd. Komt door Amerikanen, vooral de meisjes tot dertig jaar. Die in elke zin drie exemplaren van het woordje ‘like’ gebruiken. Wat is dat toch? Steevast wordt het gebruikt in de zinsopening. “Yeah, so we did like trekking. And then I was like, oh my God, like …” Etc. Beste meisjes, ga je cheeseburgermondje spoelen. DISLIKE!
Verder prima tot rust gekomen hier!
Groetjes thuis,
Thomas.
@Harcel Thanks, gefixt! Juiste link is: http://t.co/UMJ59phiPz