Verkeerd beeld
Het knikken van haar hoofd klinkt oorverdovend hard. De wervels knarsen over elkaar heen, de verbindingen in de hersenen komen knetterend tot leven en de speekselklieren klotsen dat het een lieve lust is. Ditmaal gaat deze virtuele herrie gepaard met een hummend geluid en een begripvol paar ogen dat op mij gericht blijft. Het hoofd van de notaris die de overdracht van ons nieuwe huis in orde zal maken, wiegt onverbiddelijk op en neer. In ons vak (leerkracht) leer je dat je af en toe een stilte moet laten vallen om meer effect te sorteren, maar waarom deze notaris dat doet, is me een groot raadsel. We hebben dit huis toch al gekocht, deze hele bijeenkomst is een formaliteit. Ze hoeft ons niks meer te verkopen. Ook verdient ze volgens mij niet per uur. Ik heb vorige week al het achterlijk hoge doch blijkbaar redelijke bedrag van de kosten koper betaald voor de diensten van mevrouw, dus vooruit met de geit! De gehuurde aanhanger staat potverdomme klaar en die heeft wél een prijs per uur. Tempo!
‘Willen jullie dat ik het document helemaal voorlees of zal ik het versneld doen?’ Versneld, mens! We hebben dan wel een verhuisdag vrij, maar niet om urenlang het aantal millimeters tussen je voorste snijtanden te schatten en eventueel na te meten, of een wedstrijd te doen wie het lijzigst kan murmelen. ‘Doe maar versneld,’ zegt de man tegenover mij. Hij verkoopt zijn huis aan ons en gelooft het allemaal wel. Nou, daar gaat ‘ie. Om de een of andere reden betekent ‘versneld voorlezen’ dat er een hoop uitleg bij komt, die we volgens mij ook in het document hadden kunnen lezen. Na een poosje is ze klaar en moeten we onze handtekeningen zetten. Dit doen wij plichtsgetrouw en ik verwacht op te kunnen staan, mijn ouwe kloffie aan te kunnen schieten en aan het werk te kunnen gaan. Maar neen, eerst zwaaien we uitvoerig keuvelend het verkopende echtpaar uit, dat nog allerlei avonturen wil vertellen over hún nieuwe huis en de verbouwing die daar zo stroef verloopt. Er wordt weer naar geluisterd, gehumd en geknikt. De fabrieksgeluiden die mij innerlijk treffen zijn oorverdovend. De makelaar geeft op een nette doch dwingende manier aan verder te moeten met zijn leven en dit werkt wonderwel. We zeggen nogmaals gedag en nemen weer plaats aan de tafel.
Tijd voor het volgende document: de hypotheekakte.
‘Willen jullie dat ik dit helemaal voorlees of zal ik het versneld doen?’ Terwijl we de verkopers buiten op hun fietsen zien stappen, gaan mijn vrouw en ik op in spontane zelfontbranding en zullen we ons nieuwe huis nooit bewonen. Zo zie je maar dat je soms een compleet verkeerd beeld hebt van mensen die bepaalde beroepen uitoefenen.