Weten, geloven, vertrouwen
Kleine papieren zegeltjes. Met hun aanlokkelijke plaatjes zagen ze er veelbelovend en intrigerend uit: de één had een afbeelding van een ster, de ander van een maantje, en een derde had weer een kruis. Maurits staarde naar de zegeltjes. Hij wist niet wat het effect zou zijn, maar wel geloofde hij dat het leuk zou zijn om te proberen. Nadat hij een zegeltje onder zijn tong had gelegd, richtten de ogen zich op Christina.
De muziek stond hard op het Halloweenfeestje en Christina keek naar de jongen die haar de zegeltjes aanbood. Ze kende hem niet, maar hij zag er sympathiek uit, een beetje saai zelfs, met z’n weinig originele priesters-outfit. Ze wist niets over LSD, ze geloofde niet eens dat het echt leuk zou zijn. Maar ze vertrouwde de jongen tegenover haar en pakte ook een blotter.
Toen mij de zegeltjes voor werden gehouden, bedankte ik. Ik wist dat het niets voor mij was.
De volgende dag zag ik Maurits weer. Hij vertelde me dat de LSD een waanzinnige ervaring was geweest. ‘Ik voelde me één met het universum, ik heb God ontmoet, ik kon bergen verzetten, het was een ongelofelijk spirituele ervaring.’ ‘En’, hij begon te fluisteren, ‘op weg naar huis, bij het park, heb ik kabouters in het gras gezien. Ze riepen tegen me dat …’ Hij werd onderbroken door een verpleegster: ‘U bent met z’n tweeën? Dan mag u naar binnen, maar niet te lang, graag.’ We liepen langs de agent die bij de deur stond, de ziekenhuiskamer in. In het bed lag Christina. Een verband bedekte de achterkant van haar hoofd, en haar beide benen zaten in het gips. Ze had twee grote wonden in haar handen op de plekken waar de ruitenwissers zich een weg hadden geboord, toen haar auto uiteindelijk tegen een muur tot stilstand was gekomen. Met angstige ogen keek ze ons aan. Niemand wist wat te zeggen. Uiteindelijk was het Christina die als eerste sprak: ‘De kabouters bij het park zeiden dat ik het moest doen. Iedereen die niet in ons gelooft, zeiden ze.’
Op weg naar huis maak ik de balans op. Ik heb geen geloof, en ook weinig vertrouwen. Ik kan alleen weten. Dit betekent dat je dingen mist. Zoals God ontmoeten, bergen verzetten, en kabouters zien. Of het gevoel om elf doden op je geweten te hebben.
‘Ik heb geen geloof, en ook weinig vertrouwen. Dit betekent dat je dingen mist.’ http://t.co/zpgHTHg4eE #Kaf #Nieuw
RT @kafBlog: ‘Ik heb geen geloof, en ook weinig vertrouwen. Dit betekent dat je dingen mist.’ http://t.co/zpgHTHg4eE #Kaf #Nieuw
Ik geloof!