Yes!
Soms probeer je iets nieuws en godsamme, dat is spannend. Zeker als er mensen getuige van gaan zijn. Als het dan ook nog om en over deze mensen gaat, is het helemaal zenuwslopend. En nu heb ik het gedaan. Het was fantastisch. Dit is echt een grote stap in de goede richting! Nog niet vlekkeloos, maar veelbelovend. Heerlijk! Maar wat was het?
In het verleden nodigden wij de ouders een aantal keer per schooljaar uit voor een gesprek over het rapport van hun kind. Dat is al jaren gebruikelijk bij ons op school. Je bekijkt samen met de ouders de cijfers van hun kroost, stipt wat aandachtspunten aan, remt ouders af in hun verwachtingen of verdedigt jezelf uit alle macht tegen alle verwijten die sommige ouders vakkundig op jouw overvolle bordje smijten. Een aantal juffen had hier genoeg van en besloot zich te oriënteren op gesprekken die anders van opzet waren. In plaats van het praten over het kind waar deze bij zit, ga je meteen met het kind zelf in gesprek. Mijn dappere collega’s hebben dit vorig schooljaar uitgeprobeerd en op een studiedag lichtten zij hun bevindingen toe, ondersteund met een presentatie en filmbeelden van gevoerde gesprekken. Ook mislukkingen van de eerste fase werden op tafel gelegd, zodat duidelijk werd dat zij het ook niet ineens heel goed konden. Maar de boodschap was: laten we dit allemaal gaan doen!
Ik had bij het horen van deze ontwikkeling in eerste instantie veel bedenkingen. Kun je wel alles bespreken? Kun je met een kind goed over zijn ontwikkeling praten? Kunnen ouders dit? Levert het iets op? Het antwoord op al deze vragen is: ja! Vanavond heb ik voor het eerst kind-oudergesprekken gevoerd en man, dit is geweldig! De kinderen vinden het wel spannend, maar niet zo spannend als ik. Denk ik. De ouders zijn heel benieuwd en zowel van tevoren als achteraf ronduit enthousiast over deze opzet. Je komt snel tot de kern, draait er niet omheen, want alle betrokken partijen zijn bij het gesprek en zouden rondjes om de kerk absoluut opmerken. Verder kun je heel doeltreffend over problemen praten: de koe bij de hoorns en gas erop! Kinderen kunnen best goed naar zichzelf kijken, en lukt dat niet dan help je ze een beetje. Ouders knikken beamend: typisch die van ons! Bij sterke én minder sterke kanten van junior.
Aan het einde van het gesprek stel ik met de kinderen een doel vast voor de komende periode. Meestal komt er meteen een leerpunt naar voren waaraan gewerkt kan worden. We maken het SMART en hoppa, weer verlaat een tevreden gezin mijn klaslokaal. Ik ben helemaal in de gloria op het moment. Misschien moet het eerste gesprek dat totaal niet loopt nog komen of zit er ergens stront aan een knikker die ik nog niet uit de zak heb gehaald. Dat zien we dan wel weer.