Lachen voor de foto
‘Lachen allemaal! Kaaaaaaaaaaass!’ Spontane glimlach. Dit kon wel eens een leuke foto worden, denk ik nog. Maar de foto komt maar niet. Bep had haar jasje nog niet goed zitten en Harry moest z’n zonnebril nog opzetten. Blijven lachen. Maak die foto. Nu. De glimlach op mijn gezicht begint aan zijn onherroepelijke verstarring. MAAK DIE FUCKING FOTO! De seconden tikken door, en elk grammetje oprechte grijns heeft ondertussen m’n gezicht verlaten. Als een boer die net in een rotte oester is getrapt probeer ik nog iets van gemoedelijkheid op m’n gezicht te behouden voor het moment vastgelegd wordt. Maar helaas. *klik* ‘Hartstikke leuk jongens! Ik stuur ‘m zo snel mogelijk op!’
En daar hang je, vereeuwigd met een verstarde grijns die de perfecte kruising is tussen het versiergezicht van een gruizige pedofiel en koningin Elizabeth’s happy face, nog jaren bij je familie aan de muur.
Soms worden er meerdere foto’s geschoten ‘zodat we er eentje kunnen kiezen waar iedereen leuk opstaat’. Maar die ene foto waar jij helemaal sexy staat te shinen blijkt precies de foto waar de rest van de groep net midden in een Jostiband-impersonatie zit, en dus wordt toch maar gekozen voor de foto waar iedereen vrolijk lacht terwijl jij net agressief naar links niest. Meestal worden foto’s bij mij er ook niet beter op als ik er meerdere maak. Waar mijn eerste foto nog een vleugje van het plezier van het moment vastlegt, legt nummer 4 vooral vast wat voor een hekel aan foto’s maken ik heb.
Ik heb niets tegen spontane foto’s die een mooi moment vastleggen zoals het was. Goed, op het merendeel van de spontane foto’s heb ik m’n mond vol, een vinger in m’n neus of zit m’n haar verschrikkelijk, ze zijn in ieder geval, en dit is een beetje een vies woord, authentiek. Geplande foto’s daarentegen, foto’s waarvoor je moet poseren, foto’s die zoveel tijd kosten dat alle lol van het moment is verruild voor de grafbezigheid van het maken van een foto, ik haat ze. Ok, veel mensen vragen ‘wie die chagrijnige jongen was’ als vrienden hun vakantiefoto’s laten zien, en op groepsfoto’s sta ik erbij alsof ik de eerste ben die een stiekeme scheet ruikt, maar dat is mijn stille protest. Fight the power, y’all.
