Aanslag nr. 5
Peter R. De Vries heeft de aanslag op zijn leven niet overleefd. Het is verschrikkelijk nieuws, laat dat helder zijn. Misschien vind jij het niet de tijd voor een analyse, maar ik ervoer het als vreemd om na de dood van een man met deze statuur over te gaan tot de orde van de dag.
De afgelopen decennia heeft men vanuit de politiek een focus gelegd op het straffen van kruimeldieven en de brave burger die een foutje maakt. Gebeurtenissen rondom de Toeslagenaffaire onderstrepen dit beleid. In de samenleving lopen mensen op hun tenen, bang om iets fout te doen. De georganiseerde misdaad heeft zich ongestoord kunnen voortplanten zoals alleen veelkoppige monsters dat kunnen. Die doen dat echter vooral in situaties en in landen waar dat (makkelijk) kan. We zitten nu in een jungle vol onkruid: een stelsel met daarin vervlochten een samenleving, eentje die loont als je bijvoorbeeld veel geld kwijt moet. Die jungle is niet iets waar Jan met de pet in kan leven, maar de maatschappij heeft er noodgedwongen mee te maken. In dat oerwoud regel je zonder problemen een moordenaar, want makkelijk beïnvloedbare jonge jochies wordt status, macht en een riante beloning in het verschiet gesteld. Het zaadje is dan geplant.
Vanuit financieel oogpunt is het beknotte overheidsbeleid voor de korte termijn logisch verklaarbaar: makkelijk scoren voor de jaarlijkse Rijksbegroting. In al die jaren is het budget voor politie en justitie immers niet met de tijd, ontwikkelingen en de bevolking meegegroeid. De pot is zelfs structureel verlaagd. Dat terwijl het klimaat al tamelijk ideaal is, met internationaal gezien relatief lichte celstraffen en gevangenissen die hier meer een hotel dan een verschrikking zijn. De kans is klein dat je wordt gepakt en als dat tóch gebeurt, is dat (voor een crimineel) niet zo erg. Afgezien daarvan hebben we een makkelijk te omleiden systeem, doordat sec naar (registratie van) cijfers wordt gekeken. Goede fysieke en digitale infrastructuur faciliteren wat verder nodig is. Een ideale mangrove om in te verdwijnen.
Narcostaat
Ontwikkelingen zoals de Colombiaanse drugsmaffia die hier inmiddels zetelt in aandoenlijk uitziende boerderijtjes dient men in breder perspectief te zien. De vraag is niet of we in een narcostaat leven: dat is een voldongen feit. Of om de burgemeester van Antwerpen – het probleem is grensoverschrijdend – te quoten: wie het probleem wil zien kan het niet ontkennen. Hij heeft daarin gelijk: tot op lokaal niveau is een allegaartje aan louche winkeltjes te signaleren, verspreid door het land.
De argumenten dat zoiets als een aanslag niet te voorkomen is en dat ultieme veiligheid een illusie is kloppen weliswaar, maar dat neemt niet weg dat men actiever mag zijn in het bestrijden van zware criminaliteit. Want men heeft, zoals voorzitter Jan Struijs van de Nederlandse Politiebond aangaf bij Humberto op RTL (uitzending 15 juli), de rechtsstaat laten verslonzen. Verouderde ICT-systemen kunnen echt niet meer, maar wie de Nederlandse politie vraagt om een verklaring stuit op een wal aan naïviteit: er werken daar enkel betrouwbare collega’s. De zware criminelen houden geen rekening met allerlei procedures en regels. Dus staan zij, met een actievere, minder naïeve houding, alsnog 10-0 voor.
Het lijntje coke
De burger zou ook zichzelf kunnen aankijken. Ieder lijntje coke leidt naar een dode; de gebruiker is indirect medeplichtig aan moord. De aanslag op De Vries is daardoor een optelsom van oorzaak en gevolg. Uiteraard: hij was vaak gewaarschuwd voor mogelijke dreigingen. Naar wat nu bekend is, is justitie daar niet lichtzinnig mee omgesprongen. Triest genoeg wilde men destijds niet duidelijk maken uit welke hoek de dreiging kwam. Er komt overigens een onderzoek naar de beveiliging, op aangeven van minister Grapperhaus. Dat Peter niet iemand was die beveiliging op prijs stelde, valt ook te plaatsen als men nagaat dat iemand in een keurslijf komt te zitten: een nogal paradoxaal geheel met het vak misdaadverslaggever.
Dat maakt al met al dat ik deze aanslag, triest genoeg, bijna had verwacht. Ik hoop dat we naast het veelvuldig delen van foto’s van Peter op social media, met allerlei gejank over in wat voor land we leven, stilstaan bij ieders aandeel in de situatie. Hoe? Nou, alles wat nodig is voor de triomf van het kwaad is dat goede mensen aan de kant blijven staan – een citaat van filosoof Edmund Burke (1729-1797). Dat zij anders gezegd wegkijken. Dus: doe dat niet. Kijk het monster in de bek aan. Als je dat niet aankan, dan is het wachten op aanslag nummer 6 en een volgende serie foto’s met de tekst R.I.P.
Fotobewerking: Wouter Springer. Foto’s: Pixabay / Google Images commercial and other license
De tijd waarin we leven.
Ik weet het niet, vroeger was ook niet verhelderend als je je mond opendeed vanwege een andere overtuiging en de hoek in geslagen werd of geacht werd om je mond te houden. Maar er werd wel geleerd dat we respect moesten hebben voor die en degene. Nu lopen jonge blagen van 11, 12 met messen rond te steken en jong en oud is verhard in verdraagzaamheid.
Waar moet dat naartoe zou je denken, nieuwe opvoedmethodes bedenken en militaire dienst weer invoeren? Van mij persoonlijk mag het, zo kan het ook niet. Misschien ouderwets maar soms zijn oude methodes verhelderend.