Allergietest

Het is een feit dat het moet klikken tussen je behandelaar en jezelf als patiënt, cliënt, zoekende, worstelende, en in mijn geval, vrouw. Je wil in ieder geval geen allergie hebben voor je psycholoog. Doordat ik in mijn zoektocht bij veel verschillende psychologen (hoofdzakelijk vrouwen, nog steeds) ben geweest, heb ik al een hoop allergietesten ondergaan.

Ik vermoed dat dit zoeken naar de juiste therapeut vanuit een angst gegroeid is. Voortdurend vraag ik me af of ik wel het juiste en zeer graag perfécte behandeltraject aan het volgen ben. Perfectionisme, weet je wel. Het is een toewijding, een sterke kracht die ik bezit, maar echt geloven dat ik die heb is een ander paar mouwen. Het maakt mijn leven heel wat moeilijker, en ik doe het mezelf aan, oh ironie.

Zo ook in de zoektocht naar de juiste psycholoog. Ik onderzoek telkens of de persoon voor mij wel of niet allergisch is voor mij. Dit begint bij het eerste gesprek. Er ligt een afspraak vast en een beeld van hoe hij of zij er uit zal zien ontstaat in mijn hoofd. Dat klopt in mijn geval nooit met de werkelijkheid, maar dat is nog geen ramp. Het is de eerste vraag die ik persoonlijk het moeilijkste vind. ‘Vertel eens …’
Oh nee. Mijn breintemperatuur schiet de hoogte in. ‘Vertel eens?’ Waarover dan!?
Ik ben nogal onzeker, heb een zelfvertrouwen van zero zero zero zero, en door de hoge spanning verkrampen mijn spieren waardoor het beantwoorden van de vraag als volgt verloopt: ‘Euh, ik ben Elke en ik heb twee kippen?’ Of, als tweede optie, slik ik mijn tong in. Zo’n open vraag is voor mij té breed. Te weinig afgebakend ligt ze te koekeloeren. En ik hou zo van afgebakend! Therapeutgesprekken zijn correct afgebakend, heerlijk vind ik dat, een uur. Helaas de vragen dus niet. Wat ik snap natuurlijk, want wat vraag je aan iemand die je nog niet kent?

Vorig jaar, tijdens een langdurige opname wegens mijn langdurige depressie en bijkomende angst, ontmoette ik haar (tromgeroffel). Zij die mijn vaste psychologe werd, mij wekelijks aanhoorde. Ik geloof echt dat ze niet allergisch is voor mij, en ik ook niet voor haar. Ja, de klik was er! Ik voel dat dit voor beiden een enorme geruststelling was en is. De gesprekken gaan behoorlijk vanzelf, ik maak mopjes (een heel goed teken) en zij vindt mijn mopjes grappig – denk ik. Hoop ik.

Het is wat het is, het kan niet met iedereen klikken. Dat is in alle relaties zo, alleen kan het in de meest kwetsbare periodes wel balen zijn. Ik onthoud dat dit voor mijn vorige therapeuten hetzelfde moet geweest zijn.

Damn you, perfectionisme!

Weten hoe allergie kan werken vanuit het perspectief van de therapeut en wat de literatuur hier over zegt? Bekijk hier het item van Marthe waarin ze dit beschrijft.