De stank in mijn mini-appartement is niet te harden. Het elektrische toilet van m’n zolderstudio is kapot en dat wordt nu verholpen. Een jongen van mijn leeftijd hangt met z’n donkere krullen boven mijn pot, zoekend naar een oplossing. Ik had de toiletbril vervangen want de vorige was geel uitgeslagen door de gebruiksjaren van ex-bewoners. Een minuut erna spoelde het toiletje niet meer door. Het trotse gevoel dat ik eigenhandig zonder hulp van een man de bril had vervangen, maakte direct plaats voor schaamte.

,,Nou..” zegt de jongen schamper. ,,Ik denk niet dat de wc-bril er iets mee te maken heeft.” Hij wijst op het filter dat hij net uit de wc heeft getrokken. M’n wangen worden vlammend rood. Een toiletprobleem is niet echt elegant en de inhoud van dat toilet op de badkamervloer maakt het er niet beter op. Net als de gele wc-bril grotendeels een erfenis van de vorige bewoners. Maar goed. Daar heeft deze vent niet echt een boodschap aan. ,,Ik betwijfel of ik het direct op kan lossen,” zegt hij. ,,Misschien moet ik het filter meenemen naar de werkplaats.” Shit. Een onoplosbaar toiletprobleem is nog beschamender.

Ik drentel ongemakkelijk door m’n appartementje, open alle ramen, maak een kop thee voor de loodgieter, zet muziek aan om het werk te verlichten, en trek me weer terug in de vensterbank. Pas als hij het verlossende woord geeft – ,,Het gaat lukken hoor!” – durf ik in de bruine ogen van deze jongen te kijken. Die sprankelen; al zit hij al ruim een uur in oncomfortabele positie in de smerige lucht. Terwijl hij op zn knieën voor de pot zit en me uitlegt hoe ik het toilet op een juiste manier gebruik (geen make-updoekjes in de wc!), plof ik op een hoek van m’n bed, dat door de beperkte omvang van m’n appartement direct naast het wc-tje uitkomt.

Van make-updoekjes komen we al snel op de keuzes die het leven voorschotelt. Een mini-appartement voor 550 euro in de Baarsjes in Amsterdam versus een ruime gezinswoning voor ietsje meer in Almere. Het volgende thema is verloren liefdes – verdergaan na een lange periode met iemand. We vertellen elkaar onze dromen. Hij droomt van een carrière als prive-chauffeur nadat hij al 10 jaar als loodgieter werkt. De verveling begint te knagen. Bij mij knaagt die altijd.

Ik durf te wedden dat we geen enkele overeenkomstige facebookvrienden hebben. Onze werelden raken elkaar op geen enkel vlak en onze levens lijken in niets op elkaar. En toch praten we 1,5 uur aan een stuk. Tot hij wordt opgepiept voor een volgende klus. We spreken dankbaarheid uit voor het fijne gesprek en nemen met een grote lach afscheid van elkaar. ,,Tof om zo met jou te verbinden,” zegt de jongen voordat hij opstapt. ,,Contact met andere mensen, dat maakt het leven mooi. Als ik alleen maar mensen hun shit op zou ruimen, zou ik niet zo vrolijk de deur uitstappen. Voordat ik ga: mag ik van je toilet gebruik maken?”