Applaus
Randrea hunkert naar applaus. Hij heeft veel dingen geprobeerd (muziek, acteren), tot hij op een avond de magie van de lach leerde kennen bij een komedieshow. Toen wist hij: dat moet ik doen. Hij volgde een cursus, maar botste behoorlijk met de docent. Die zei: “Weet je, Randrea, het maakt geen donder uit wát jij doet, zolang jij maar je applaus krijgt. Jij zou alleen voor slaafs klappende toeschouwers moeten optreden. Dat is jouw perfecte publiek.” Onzin. De docent begreep hem gewoon niet. Dat zou hij bewijzen ook. Na wekenlang aan grapmateriaal te hebben gewerkt waar zijn ouders lauwtjes op reageerden (het zou “onnavolgbaar” zijn, ach, wat weten zijn ouders nou over het maken van grappen), geeft hij zich op voor een open avond.
De zaal is goed gevuld. Zijn naam wordt omgeroepen, vol adrenaline komt Randrea naar voren, het podium op. Als een volleerd komiek loopt hij over het toneel, vertelt de ene grap na de andere, waarop gereageerd wordt met lachsalvo’s. Het gaat lekker. Toch klopt er iets niet. Als Randrea goed luistert hoort hij dat het gelach zich herhaalt. Als bij een komedieserie waar ingeblikt gelach de grappen moet regisseren. Hij heeft verdomme geen lachband nodig. Welke idioot zet nou een lachband op tijdens een optreden?
Hij kijkt eens aandachtig naar zijn publiek (wat niet zo eenvoudig is met die felle podiumlampen) en ziet opvallende details. De opengesperde pretogen. De verstarde grijnzen. De houterig bewegende onderkaken. Hij vraagt of het zaallicht aankan en laat verbijsterd zijn microfoon zakken. Zijn publiek bestaat uit poppen. Mensgrote poppen die stijf in hun stoelen zitten en hem strak aanstaren. Hoezo zitten er poppen in de zaal? Is dit een grap?
Hij brengt de microfoon weer naar zijn mond, denkt aan iets om te zeggen. De poppen heffen hun armen en maken klapbewegingen. Er wordt een applausband op luid volume afgespeeld, met ertussendoor gejoel en gefluit. Randrea blijft sprakeloos staan met de microfoon in zijn hand en herinnert zich de woorden van zijn docent. Het applaus houdt nog lang aan.
