Barst (Randrea ligt op bed)
Er loopt een kronkelige barst door mijn plafond. Die barst zit er al sinds wij hier wonen, nu valt hij pas echt op. Misschien omdat ik op mijn vrije dagen zo vaak op bed lig. Dan gaan vertrouwde details om aandacht vragen. Het is niet eens zo’n hele lange barst. Eerder een dikke potloodstreep die kort door de witte verf kronkelt. Ik kan mij niet herinneren dat mam of pa het ooit over deze barst hebben gehad. Zij hebben echt wel oog voor dat soort dingen.
Wat is het verhaal achter deze barst? Iemand die te enthousiast op zolder rondsprong? Maar dan moet de barst veel groter zijn. Bovendien ligt mijn kamer niet onder de zolder. Ik ben benieuwd wat Michiel van deze barst zou vinden. Hij is mijn beste vriend en heeft over dit soort kwesties zijn eigen interessante opvattingen. Ik kan mij voorstellen dat hij deze barst beschouwt als metafoor voor mijn humor. Zoiets. Ja. Daar ben ik het helemaal mee eens.
Ik kan de barst wegverven. Dat staat ook strakker. Ik heb alleen geen verf op mijn kamer en heb geen zin om naar verf te zoeken. En al zou ik verf hebben, dan is de kans groot dat er spatten op mijn bed komen. Gaat mam daar over zeuren. Terwijl ík in mijn bed moet slapen. Bovendien, als ik deze barst onzichtbaar maak, zou het dan ook mijn kamer veranderen? Zou ik erdoor veranderen, omdat het mijn kamer is? In dat geval is het beter als de barst blijft.
Ik zal Michiel, als hij weer eens langskomt, erop wijzen. Voor nu doe ik er helemaal niets aan en blijf ik gewoon naar deze barst staren. Zoals ik altijd heb gedaan. Dan kan ik in bed blijven liggen en verder denken over hoe deze barst ontstaan is.
