Ben ik een hipster?

Volgens mij ben ik soms een beetje een hipster. Nee, niet omdat ik snobbig over m’n double-frappé-latte-macchiato uit zit te turen terwijl ik roep dat Elephants in Tiny Teacups de beste band *ever* waren tot ze commercieel werden. Maar misschien wel omdat ik merk dat ik tegen dingen ben waar ik eigenlijk best voor ben, omdat de andere mensen die voor zijn zo ongelooflijk irritant zijn.

Neem Marianne Thieme. Deels ben ik het gewoon met haar eens. Dieren laten lijden voor ons plezier is niet mooi. We kunnen prima het leven door zonder vlees, maar het is leuker met. En al kan ik best leven met het doodmaken van dieren om ze op te eten, vind ik het best wel een beetje schandalig dat we ze tot die tijd zo’n ongelooflijk kutleven geven. Tenminste, tot ik Marianne’s huilerige, verongelijkte zeikhoofd zie en ik meteen de onbedwingbare drang krijg om een volgevroten plofkip uit het kleinst mogelijke hokje onverdoofd in de frituur te dunken.

Ook Sylvana Simons, onlangs in het nieuws wegens een akkefietje op DWDD waar ze Martin Simek aansprak op gebruik van het woord ‘zwartjes’, heeft op mij een soortgelijke uitwerking. Ik snapte wat ze wou zeggen, was het er zelfs grotendeels mee eens. Maar mijn God dat hoofd. Die self-righteous woman on a mission smoel die dan met haar hand op het hart vertelt dat ‘ze niet met zichzelf had kunnen leven’ als ze zich niet tegen dit onrecht had uitgesproken. Voor ik er erg in heb heb ik gaten in m’n witte laken geknipt en loop ik met een brandend kruis m’n huis uit.

En het zijn niet alleen bekende personen. Feminisme. Ik ben helemaal voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat iemand dat nog niet is. Ok, de naam feminisme is wat misleidend als je inderdaad voor gelijke vrouwen én mannenrechten vecht (‘Hey jongens, ik ben een rassengelijkheid-beweging gestart maar zoek nog een naam, wat dachten jullie van White Power?’) maar de principes zijn goed. Maar als ik dan een roze kudde met ‘The future is female’-spandoeken zie lopen krijg ik opeens heel veel zin om wat dingetjes te mansplainen.

Ik weet niet wat het is. De doelen zijn goed, maar iets aan de manier waarop ze gebracht worden is zo vervelend dat mijn goodwill de nek om wordt gedraaid. En dat is natuurlijk belachelijk. Ik heb met zekere regelmaat naar het meest chemisch besproeide stukje fruit zitten zoeken omdat ik die ‘Biologisch is zoooo veel lekkerder!’ hype zat was. Ik heb opzichtig van m’n vlees genoten omdat een vegetarier me toebeet ‘of ik wel met mezelf kon leven zo’. Het is kleinzerig kleutergedrag wat tegen m’n principes indruist, maar toch doe ik het. Het is de hipster in mij. Ik noem hem Barry.