Beproeving
Er zijn van die momenten dat je lacht, huilt en vloekt tegelijk. Gisteren had ik zo’n moment. Bij de voorlichting over de trajecten van de basisschool naar de middelbare, luisterend naar collega’s van het VO en kijkend naar hun PowerPointpresentaties. Mijn tenen kromden zich in mijn sneakers. Plaatsvervangende schaamte trok mijn kaken strak. Mijn ogen zochten wanhopig naar een focuspunt dat me niet verder in de eindeloze diepte van verontwaardiging zou storten.
Tergend
In de stad waar ik werk vormt een samenwerkingsverband de link tussen de basisscholen en de middelbare scholen in de stad en de regio. Ieder jaar wordt er een bijeenkomst georganiseerd waar ik als leerkracht van groep 7 voor uitgenodigd word. Na jaren van verkeerd plannen besloot ik dit jaar toch maar eens te gaan. Ik wilde immers mijn verhaal richting kinderen en ouders wel eens wat scherper kunnen neerzetten; de afgelopen jaren heb ik me vaak op de oppervlakte gehouden als het gaat over de kansen, onmogelijkheden en onderwijskundige details van de scholen. Ik stak een verhaaltje af dat mij inmiddels wel de keel uit begon te hangen: tijd voor nieuwe input! De bijeenkomst startte met een algemene uitleg die qua Powerpoint nog wel oké was, maar tergend lang duurde. Ik zag en hoorde menig collega om me heen langzaam wegzakken in een staat van catatonische gelatenheid. Toen de afzonderlijke scholen hun presentatie mochten houden, veerden we allemaal weer op en waren een en al oor.
Death by Powerpoint
Door het langgerekte relaas dat aan deze presentaties voorafgegaan was, moesten de scholen het kort houden. Ondanks het feit dat de goede mensen zich op recordtempo door de Powerpoints bewogen, kon ik nog wel lezen waarmee de dia’s waren gevuld. Het wemelde van slordigheden als overmatig spatiegebruik (ter voorkoming van de rode kringeltjes onder de woorden, denk ik) en inconsequente en dus verwarrende uitlijning. Daarnaast had een aantal scholen het gepresteerd om álle informatie over hun onderwijs op één dia te proppen. Hoewel ik oprecht benieuwd was naar de inhoud van de presentaties, namen verbazing en ergernis mijn brein na enige tijd volledig in beslag. Hoe kan het in vredesnaam zo zijn dat onderwijsprofessionals, die vrijwel dagelijks presentaties verzorgen en kinderen correcte spelling aanleren en daarop ook snoeihard afrekenen, zelf zulke belabberde werkstukjes afleveren voor hun collega’s? En waarom komen ze daarmee weg?
Erdoorheen
Misschien moet ik het accepteren, me focussen op de inhoud en me niet af laten leiden door de vorm. Sterker nog: dat is natuurlijk wat al die juffen en meesters om me heen doen. Als vanzelf, zo lijkt het. Ik moet me druk maken om het lot van mijn leerlingen, en hoe deze scholen ze verder gaan brengen in de maatschappij. Ik moet er gewoon even doorheen: deze mensen kunnen niet meer geholpen worden. Mijn leerlingen echter wél: daarom zal ik ook de komende ronde spreekbeurten weer goed gaan muggenziften. Opdat dat wat ik vandaag meemaakte, nooit meer zal gebeuren.
