Brug over de Theems
Hier ligt ze veilig. Er zal niemand naar haar wijzen, haar uitlachen of nakijken. Hier kan ze de schepen zien aankomen. Wanneer ik terugkom, zal ik haar bezoeken. Ik zal haar vragen: ‘Welk nieuws brengt je vriend, de Theems? Welke schepen zijn uitgevaren? Wie zijn achtergebleven in verre landen?’ Zij zal aan mij vragen: ‘Ben je hertrouwd? Ik mis Thomas. Hoe gaat het met hem? Rouwt hij nog om zijn moeder?’ We zullen veel bespreken, maar elkaar niet antwoorden.
‘Wat zijn je plannen, John?’ vraagt mijn vader. Hij legt een hand op mijn schouder. Op de golven van de Theems rolt een vlaag zeewind. Ik snuif de geur op en vul mijn longen. ‘Blijf toch hier, bij ons,’ vervolgt hij. ‘Er is daar, in die zogenaamde Nieuwe Wereld niets meer voor je. Je hebt al zoveel verloren.’ Ik schud mijn hoofd.
‘Nu opgeven, na alles wat ik heb bereikt? De koning was diep onder de indruk van mijn Orinoco-tabak.’
‘Is dat alles waar je om geeft? Je begroef je eerste vrouw, een goede christen, op een godvergeten eiland en zojuist hebben we afscheid genomen van Rebecca. Is het niet genoeg geweest? Denk aan je zoon.’
‘Mijn zoon hoort bij zijn volk te zijn, niet bij deze mensen die zijn moeder behandelden alsof ze een kermisattractie was.’
‘John,’ zegt mijn vader zalvend, ‘het is begrijpelijk dat je verbitterd bent. Straf je zoon niet door hem terug te sturen naar die…’
‘… die wat?’ vraag ik korzelig.
‘naar die wilden, die heidenen.’
‘Mijn zoon is het bewijs dat vrede mogelijk is tussen ons en hen. Als Thomas hier blijft, zal de kolonie worden weggevaagd en mijn levenswerk vernietigd.’
‘Een gijzelaar dus? Een levend schild dat jou moet beschermen tegen de barbaren.’ Weer schud ik mijn hoofd.
‘Ik zie hem eerder als de brug tussen twee culturen. Oude en nieuwe wereld, verenigd in een jongetje.’
‘Ha!’ schampert mijn vader. ‘Een christelijk halfbloedje dat de vrede moet bewaren? Een wankel bruggetje! De Romeinen bouwden bruggen over de Rijn, zodat ze met de wilden in vrede konden leven. Dat bracht de vernietiging van de grootste civilisatie die de mensheid ooit heeft gekend.’ Ik glimlach naar de Theems. De rivier roept en wenkt.
Op 5 april 1614 trouwde John Rolfe met Matoaka – een indiaanse prinses van de Powhatan-indianen. Dit huwelijk luidde een periode in van vrede tussen de indianen en de Britse kolonisten in Jamestown. Matoaka werd gedoopt en nam de naam Rebecca aan. Zij werd in Europa bekend als Pocahontas en stierf op jonge leeftijd in Gravesend aan de Theems. Haar stam zag ze niet terug en haar ziel bewandelt de eeuwige Engelse weilanden. In 1622 werden de kolonisten afgeslacht. De Powhatan werden uitgemoord, verdreven en ‘geciviliseerd’.
