De eeuwige mythe van ‘de eeuwige Jood’
In gedachten verzonken daalde ik het schemerige trappenhuis af van het appartementencomplex waarin ik woon, mijn ogen op de treden gericht. Bij het naderen van de glazen tussendeur die de hoofdingang van het trappenhuis scheidt, richtte ik mijn blik naar voren. Het vensterglas was met een hakenkruis bekrast en werd luguber beschenen door een zwak licht afkomstig uit het portaal. De ijzige stilte die in het gebouw heerste, maakte de scène waarin ik mij plotseling bevond nog angstaanjagender.
Ontstemd betrad ik de straat. De vruchteloze gedachte aan wie dit mogelijk gedaan zou kunnen hebben maakte snel plaats voor een zwaarmoedige bespiegeling op het lot van de Europese Joden in de twintigste eeuw. Hoe moet de Joodse gemeenschap zich momenteel voelen nu het antisemitisme met dezelfde agressie woekert als in de jaren dertig? Exemplarisch is 10 Hours of Walking in Paris as a Jew. Als je op straat loopt met een keppeltje word je uitgescholden, bespuugd, belaagd. Sommige Joden zien zich inmiddels genoodzaakt om een keppeltje te dragen dat eruit ziet als gewoon haar. Een recordaantal Joden is afgelopen jaar geëmigreerd naar Israël omdat ze zich niet meer veilig voelen in Europa.
Een bloody shame. 70 jaar na het einde van de Holocaust is Europa nog steeds een kweekplaats voor Jodenhaters. De meest gewelddadige Jodenhaat komt uit islamitische hoek, met types zoals Omar Abdel Hamid El-Hussein (de 22-jarige “Deen”) die op straat koelbloedig Joden vermoorden. Er is echter ook een grote groep van autochtone Europeanen die weliswaar geen synagogen bestormt, maar die er dezelfde anti-Joodse gedachtegang op nahoudt als het geteisem uit Allah’s riolen.
Zo was ik pas geleden op een internationaal feestje, qua samenstelling een beetje Europa in het klein. De sfeer was opperbest tot het moment aanbrak waarop een van de aanwezige Spanjaarden (een PhD kandidaat in de fysica) opmerkte dat de Joden wereldheerschappij nastreven, controle over de banken hebben en de globale media beheersen. Zijn Spaanse metgezellen (eveneens PhD kandidaten en postdocs in de natuurwetenschappen) beaamden diens antisemitische relaas dat zij nog even obligaat aanvulden met de gebruikelijke anti-Israël leuzen.
Niet alleen de stupiditeit en boosaardigheid van hun antisemitische bijgeloof maakte mij woedend, maar vooral ook dat zij daar openlijk, onverbloemd en zonder schroom uitdrukking aan gaven, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om anti-Joods te zijn. En kennelijk is dit ook de gewoonste zaak van de wereld. Want niemand in het hele gezelschap reageerde verontwaardigd. Niemand die ook maar een kleine kritische noot plaatste bij de Spaanse karikatuur van ‘de Jood.’ Ik sprong daarentegen uit mijn vel. Middels een woeste tirade compenseerde ik ruimschoots voor de aanwezige meute karakterloze lafbekken die in de jaren dertig zonder twijfel zwijgend langs de kant van de weg zouden hebben gestaan terwijl de Joden door de nazi’s werden afgevoerd naar de getto’s en massavernietigingskampen.
Maar ik vrees dat mijn verweer voor dovemansoren was. Antisemitisme is tegenwoordig bon ton. Het mag weer. En de Jodenhaat zit diep, heel diep. In de nationaalsocialistische propagandafilm Der ewige Jude (1940) wordt de aanwezigheid van de Joden in Europa vergeleken met een rattenplaag. De ware plaag is echter ‘de eeuwige Jood’ die in de hoofden van talloze niet-Joden leeft als mythe, als een rotsvast geloof. En wij weten hoe machtig het geloof is. Het weerstaat moeiteloos de rede en realiteitszin. Daarom wordt het antisemitische geloof ook niet beschadigd door het historische feit dat er zes miljoen Joden zijn vermoord door de nazi’s. Integendeel. Want wanneer dit feit bezien wordt door een Jodenhater, dan kan de genocide op de Europese Joden alleen een verdiende straf zijn, of simpelweg een Joodse leugen.
RT @kafBlog: Nieuwe column: De eeuwige mythe van ‘de eeuwige Jood’ (Victor) — http://t.co/UlGQIHzlHy #Kaf #Nieuw