De grote vriendelijke robot
Nu alle discussies omtrent Artificial Intelligence (AI) lijken te gaan over hoe, wanneer en op welke manier het ons een kopje kleiner gaat maken, wil ik de positieve kant van AI te belichten: buddy-AI. Want voor het tijd is om te buigen voor onze robot-overlords gaan we nog heel wat jaren tegemoet waar wij AI de baas zijn. Alle ruimte om robots te gebruiken, misbruiken en bevrienden. Maar hoe moeten onze vriendjes er eigenlijk uitzien?
Het genre robot-buddy staat nog redelijk in de kinderschoenen. In films lijken we er wel al warm voor te lopen, denk maar aan Big Hero 6, Ex Machina, A.I. of Moon. In Ex Machina en A.I. proberen we een robot in ons eigen evenbeeld te schapen (iets met een God-complex), terwijl in Big Hero 6 en Moon de robots meer een buddy en een hulpje zijn, en er ook minder menselijk uitzien. Schattigheid vinden we heel fijn, maar wat niet zo belangrijk lijkt te zijn is hoe menselijk een robot eruit ziet: hoger op ons verlanglijstje staan functionaliteit en interactiviteit.
Misschien is dat ook niet zo vreemd. Waarom zou een robot op ons moeten lijken? Er zijn uitzonderingen te bedenken voor de bijzondere zielen onder ons die robots bestellen voor nachtelijk vermaak, maar voor andere interactie lijkt het me eigenlijk wel prettig om onderscheid te kunnen maken tussen mensen en robots. En zeker als ik een robot-buddy in huis heb rondhuppelen die allemaal klusjes voor me doet, heb ik eigenlijk liever niet de associatie met een klein menselijk slaafje. Daar komt nog eens bij dat wij als mensen last kunnen krijgen van het het Uncanny Valley effect, waarbij juist de net-niet gelijkenis met mensen heel creepy overkomt.
We zijn gelukkig ook steeds beter in het aandoenlijk maken van niet menselijk ogende wezens. Neem Wall-e en B-max. Veel meer mimiek dan een paar simpele oogjes hebben ze niet, en waar B-Max nog het uiterlijk van een gezellige dikkert heeft is Wall-e echt een machine(tje), maar gut wat schattig. Bastion stal mijn hart enkel met een beetje lichaamshouding en wat bliepjes en bloepjes die opgewonden bliepten of teneergeslagen bloepten. Net als BB-8 die nog weer minder menselijk is. Met Gerty uit de film Moon gaan we weer een stapje verder: vrijwel geen enkele fysieke uitdrukking buiten een scherm met een emoji (vooruit, en de zwoele stem van Kevin Spacey), en nog stéeds is Gerty aandoenlijk, puur omdat het smiley-gezichtje huilt of lacht. En ook echte robots zoals Nao, deze gym-robot of Cozmo kunnen schattig zijn: ze houden een handje vast, juichen blij of kijken sip.
Ik zeg: laat maar zitten dat menselijke uiterlijk. Ik kies Bastion boven Johnny Cab, any day. En denk eraan: lief zijn tegen je robot buddy. Mag je misschien zijn buddy blijven als hij de baas is.
