De laatste trein

Ik ga je missen, shit
ik ga je missen.
Moet weer rennen om de laatste trein te halen
omdat ik te laat besloot dat ik toch thuis wilde komen
naast je wilde slapen
met open ogen naar het donker staren
totdat nachtmerries het vredesgebied veroveren
en ik mijn simpele geluk de oorlog verklaar.

Nacht is een wedstrijd wie zijn identiteit het langst wakker kan houden.
Ik zoek bezigheid in glazen, boeken, YouTube, Facebook
en onbekenden die mij beter begrijpen dan ik ooit voor mogelijk hield
totdat de laatste trein vertrekt
en ik vergeten ben de percentages op te tellen
nu weet ik nog niet of ik geheeld ben.

Maar hé, ik ben nog wakker, ik kan dit winnen
ik schrijf geschiedenis hier
op een verfrommeld schrijfblok van de Hema
kijk maar, met mijn potlood kan ik de cassette terugspoelen
en met een plakbandje eroverheen het opnieuw opnemen
tegen monsters onder mijn bed
reiken naar die tak die ik net nog niet aan kon
maar nu misschien wel, want ik ben gegroeid
en als ik uit de boom val…
ach, het gevoel te kunnen vliegen moet ook empirisch getest.

Met gebroken been klik ik Lego in vormen die nooit de bedoeling waren
en die voor het eten ook moeten worden afgebroken
plaatsmaken voor driften die ontembaar zijn
stampvoetend volwassen worden
en mij opnieuw over het stationsplein laten rennen
naar een trein die ik gedoemd ben te missen
stranden op een verlaten perron
een thuis voor zwervers
en mensen die zich voor het simpele geluk verbergen.

Ik ben nooit bang je kwijt te raken
jij bent thuis
en ik heb verloren
maar hé, als niemand me ziet
kan ik ook niet eenzaam zijn.
Ik mis
de laatste trein