De Vikingrun

Ik ben nooit zo goed in goede voornemens. Vorig jaar was m’n voornemen om dit jaar een keer dronken te worden, iets wat me die zelfde nacht nog lukte. Dit keer ben ik iets ambitieuzer; ik ga vier Obstacle Runs doen. En nu hoor ik je je koffie over je beeldscherm spugen en me de vraag stellen: ‘Waarom in godsnaam?’ en dat zal ik je vertellen.

Afgelopen jaar hadden Nilkin en ik het lumineuze idee om met een Obstacle Run mee te doen; de Strong Viking Brother edition. Het komt neer op een paar kilometer door de modder rennen en af en toe een hip obstakel overbruggen. We gingen voor de lafste afstand die te kiezen viel (7 km). Voor je je wenkbrauwen optrekt en iets mompelt over dat je kreupele oma nog zeven kilometer kan rennen, dat is dus zeven kilometer heuvels op en af door een stevige laag modder, afgewisseld door in meer of mindere mate slopende obstakels. Ik ben redelijk sportief (zij het zonder conditie), maar bij aankomst was al snel duidelijk dat alle aanwezigen op alle manieren beter waren voorbereid dan ik. Geen goed teken.

Na een enthousiaste start flikkerde ik al bij het derde obstakel (een touw over water heen) na een aantal keren onhandig zwieren in het vrieskoude oktoberwater, en zonk me de moed in mijn ondertussen al ruim bemodderde schoenen. Nilkin heeft best ervaring met hardlopen en wél een behoorlijke conditie, waardoor ik me al snel de dikke uit een komisch politie-duo voelde: astmatisch hijgend meestruikelen en af en toe “HNNGG KUCH NEEEEE” hoesten als Nilkin vroeg of we weer een stukje echt wilden rennen. Ik ben honderd doden gestorven maar … we hebben het gehaald. En dat voelde goed.

Goed … maar ook goed genoeg? Zo niet, waarom heb ik me dan opnieuw opgegeven? Het antwoord wat als eerste bij me opkomt is: ‘Omdat ik een man ben! Met een baard! En haar op m’n ballen!’ Maar op de vorige Viking Run ben ik met zekere regelmaat voorbij gerend door dames met een stuk minder baard en minder eh … tsja. Dus wat is het? Waarom ga ik meedoen met een evenement waarvan ik nu al weet dat ik op een kwart wou dat ik me nooit had ingeschreven, op de helft dat ik dood was, en, als zijn enthousiaste aanmoedigingen van vorige keer een indicatie zijn, op driekwart dat Nilkin een langzame, pijnlijke dood sterft?

Is de finish zo magisch dat het alle ellende doet vergeten? Nee. Ik ben een vis die voor de grap gaat zaklopen, een penguin die gaat kickboksen, een nijlpaard op ballet. Ik kan dit helemaal niet. Maar ik ga het wel doen. Alle vlaggen met ‘slecht idee’ gaan omhoog, en ik loop er lachend onderdoor. Humor. Daarom doe ik het.