De wereld achter het fenomeen Julien Blanc

Tot voor kort was ik nauwelijks bekend met het fenomeen dating coaches. Maar de recente consternatie rondom de beruchte Julien Blanc wekte prompt mijn interesse in de wereld van de versiergoeroes. Met spreuken als ‘grijp haar bij de keel en duw haar hoofd richting je kruis’ heeft Blanc vakkundig zijn naam verbonden met een sfeer van controverse die ook mij ertoe bewoog een paar van zijn seminars online te bekijken. Ik wilde met eigen ogen zien waarop alle tamtam was gebaseerd.

Toegegeven, ik was meteen aangenaam verrast door de vermakelijke spreekstijl van deze coach, die met tal van komische en alledaagse sketches de levendigste voorstellingen van succes met vrouwen weet op te wekken bij zijn bronstige toehoorders, en dit succes als een vanzelfsprekendheid binnen hun imaginaire handbereik brengt. Al zie je eruit als Quasimodo, ook jij kan ‘the perfect ten’ scoren, als je maar de gulden regels van het versierspel volgt. En die regels zijn van toepassing op ieder persoonlijkheidstype. Het maakt niet uit wie je bent of wat voor karakter je hebt, zolang je iedere handeling tegenover een vrouw maar met maximale zelfverzekerdheid uitvoert. Ieder gebaar, ieder woord moet overtuigend zijn. Twijfel is uit den boze. Feilbaarheid is onaantrekkelijk. Je moet de wereld voortaan betreden met het idee dat jij helemaal geweldig bent, geboren om te winnen. En je moet voortaan op vrouwen afstappen met de gedachte: ik ga jou pakken! Want vrouwen willen een man die blaakt van het zelfvertrouwen, een man die weet wat hij wil.

Na een half uur deze Amerikaanse marinierspraat aangehoord te hebben, had ik het wel weer gezien. Want met zijn winnaarsfilosofie van de koude grond verkondigt Blanc geen nieuw geluid, maar is hij slechts de ideale vertegenwoordiger van een tijdperk waarin men perfectie van zichzelf en anderen eist, een tijdperk waarin het ideaalbeeld wordt gehuldigd van de zelfverzekerde, egocentrische en proactieve superman die over lijken gaat. Dit beeld wordt door Blanc en co in stand gehouden met branieachtige optredens waarin de goegemeente zich eventjes kan verliezen, zoals men opgaat in een sprookjesachtige film, om in die beleving het succes waarnaar men zo snakt ook echt even te ervaren. Maar des te groter is de deceptie wanneer na afloop van de duurbetaalde peptalk de echte wereld deze successen helemaal niet biedt. Want deze verraderlijke wereld blijft ons stug een materiële en kwantitatieve prestatienorm voorhouden waaraan geen mens kan voldoen; je moet mooi zijn, veel verdienen, een groot zakelijk en sociaal netwerk bezitten, enzovoort. Dit is het onmogelijke eisenpakket van een competitieve consumptiecultuur waarin we elkaar beoordelen op basis van het type smartphone dat we hebben en hoeveel wijven we hebben gescoord. Aan de diepe eenzaamheid en vervreemding die zo’n cultuur oplevert, komt Julien Blanc tegemoet. Hij biedt troost aan de naar eros hunkerende ventjes die, verblind door de adoratie voor hun versiergoeroe, niet zien dat Blanc geen remedie biedt voor hun eenzaamheid, maar juist een symptoom daarvan is.