Deadlines

De vakken aardrijkskunde, geschiedenis en biologie kennen we waarschijnlijk nog wel uit onze kindertijd. Deze vakken worden op veel basisscholen niet meer los van elkaar onderwezen: zij zijn gebundeld tot het vak ‘wereldoriëntatie’. Wij werken, net als veel andere scholen, in projectvorm bij dit vak: gedurende 5 à 7 weken staat de school in het teken van één thema. Op dit moment is het project ‘Leren voor later’ net afgelopen. In de bovenbouw hadden we het over democratie, onze oude koloniën en ontwikkelingen op politiek gebied. Aan het einde van zo’n project hebben de kinderen niet alleen veel geleerd, maar ook veel gemaakt. Vanuit de lessen en de opdrachten die zij in circuitvorm hebben volbracht, komen allerlei producten tevoorschijn: een mindmap, een samenvatting, een aantal ingevulde werkbladen, een vlag van een EU-land, en een stuk (zelf verzonnen) dagboek van een vluchteling. Al met al een heel boekwerk, dat wij zorgvuldig checken en evalueren. Nietjes erin en mee naar huis!

Maar…

De leerlingen hebben voor deze opdrachten genoeg tijd gehad. Tenminste, dat gevoel had ik. Kregen ze het niet af tijdens de les- of circuittijd, dan konden ze altijd nog een deel van het ‘zelfstandig werken’ gebruiken om dingen af te ronden. Ik zette braaf alles wat misschien nog niet af was overzichtelijk op het digibord: een kind kon de was doen. Maar wat schetste mijn verbazing: bij het nakijken van de mapjes werk ontdekte ik dat maar twee van mijn leerlingen het eerder genoemde dagboek van een vluchteling af hadden gekregen. Kreunend en kermend werkte ik mij door de laatste exemplaren heen: het bleef bij twee. Hoe was dit nou toch mogelijk? Waarom hadden verreweg de meeste kinderen deze opdracht niet af, of zelfs niet in hun boekje opgenomen?

Te veel

Ik heb het mijn leerlingen gevraagd: waarom hadden zo veel kinderen deze opdracht niet af? Het antwoord liet zich raden: het was gewoon allemaal een beetje te veel. Doorstroomtoets, huiswerk, topotoets, de afsluiting van het project (een talentenshow), tekenopdracht over hun inspiratie, nieuwe taken die door een zelfverkozen takencommissie moesten worden gecoördineerd, et cetera. Daar komt dan nog een hobby of drie bij, plus de nodige dagelijkse schermtijd inclusief Snapstreak. Het was gewoon niet meer te overzien. Gelukkig hebben we nog twee weken ‘niks’ tot aan de vakantie: het dagboek zal wel af komen. Want van uitstel mag geen afstel komen. We plannen er gewoon nog wat tijd voor in. En wie allang klaar is, die kan een keer kiezen wat hij wil doen. Of eindelijk dat boek uitlezen.

Spiegel

Ik kijk ook naar mezelf: hoe vaak heb ik geen deadline gemist en het mijn redacteur moeilijk gemaakt? Uiteindelijk dient er zich altijd wel een oplossing aan. Soms lukt het een maand niet, maar nu diende het onderwerp zich wel heel herkenbaar aan. En haal ik mijn deadline. Joepie!