Droomdochter

Tor is kinderloos, toch zit hij vannacht in de woonkamer met een babymeisje in zijn armen. Op de achtergrond klinkt True Love Waits van Radiohead. Het zal wel een droom zijn. Een droom vol scherpe details die met de baby te maken hebben. Ze is zwaar, warm, draagt een wit truitje, heeft een rozige huid, haar ogen zijn helder. Ze doet Tor denken aan de dochter van zijn beste vriend. Hij was vorige week nog op babybezoek en kreeg het meisje in zijn armen gedrukt. Iedereen in het gezelschap deelde babyverhalen en -tips en riep dat hij echt het hoofdje goed moest ondersteunen. Tor voelde zich het kleine kind dat bij de grote mensen op bezoek is.

Het afgelopen jaar is zijn Facebooktijdlijn volgestroomd met babyfoto’s. Het was een overweldigende babyboom, alsof iedereen tegelijkertijd had besloten om kinderen te krijgen. Alleen hij bleef achter, gemoedelijk doorlevend in zijn eigen bubbel. Maar nu tikte de echte wereld tegen zijn bubbel. En ging hij zich toch afvragen hoe het zou zijn, met een kind.

Het brengt nogal wat verantwoordelijkheden met zich mee. Ze moet gevoed worden, drinken krijgen, in bad, haar luier verschoond, als ze ziek is moet hij bij haar zijn. Tor kan niet zomaar even een avondje doorzakken. Of op vakantie. Het zal lastig zijn spontaan met wat vrienden af te spreken. Bij alles wat hij doet zal hij eerst aan zijn kindje moeten denken. Heel anders dan bijvoorbeeld de plant die hij kocht toen hij net op zichzelf ging wonen. Een baby moet elke dag aandacht hebben. Een plant niet.

Tors droomdochter graait met haar vingertjes naar zijn gezicht en pakt zijn neus beet. Ze glimlacht en ontbloot haar roze, tandenloze tandvlees. Ze lacht. Haar natte adem ruikt zurig. Het blijft vreemd, dit minimensje in zijn armen. Zonderling. Een merkwaardige, kleine kopie van hemzelf. Terwijl de laatste klanken van True Love Waits wegsterven, houdt Tors droomdochter zijn neus stevig vast.