Drukker dan druk staat gedrukt op je voorhoofd
De meeste mensen die ik ken zijn zelfstandig ondernemer, iets wat wordt verwacht als je (uitvoerend) kunstenaar bent. Ze gaan het niet leuk vinden wat ik hier ga schrijven, maar man, man, man: wat oreren zij vaak hoe druk ze zijn. Niet alsof het stoer is; nee, hun druk zijn is een verplichting geworden.
Des te drukker je bent, des te minder je zal zien van de wereld om je heen: een trieste waarheid. Een druk bestaan ontneemt je de mogelijkheid om zaken te relativeren, om gefundeerd na te denken over wat je wil zeggen en om te ontwikkelen. Want je hebt rust nodig voor ontwikkeling. Binnenin rust vindt men de deur naar zelfkritiek, maar men waart rond in een inefficiënt bad van tegenstrijdigheden als dit portaal gesloten blijft.
Smoesjes
Er vallen allerlei smoesjes te verzinnen om druk te zijn. Jij kan niet gemist worden, jij voelt je verantwoordelijk, jij wil je afspraken nakomen en het kan zelfs zo lekker voelen alsof je at the top of the world staat. Echter, de wereld draait zonder jou ook wel door.
Een tijdje geleden zei ik tegen een van mijn vrienden dat er een knop om is bij mij. Daarmee bedoelde ik dat ik paal en perk ga stellen aan wat ik klootzakkengedrag noem, maar ik wil ook voorkomen dat ik word meegesleurd in de negatieve spiraal van anderen. ‘Ik ben zo druk’ staat ook synoniem voor ‘Ik heb hier geen zin in’, tijd is immers inwisselbaar voor zin, dus ik definieer dat als dergelijk gedrag.
Een collega waar ik een prangende vraag had neergelegd reageerde niet. Twee weken later herhaalde ik mijn vraag, waarop ze aangaf erg druk te zijn. Dat zegt ze vaker, dus ik sprak haar aan op dat zij die smoes regelmatig etaleert. ‘Ik accepteer dit niet van je, Wouter,’ kreeg ik van haar terug. Hoezo, dacht ik. Wát accepteer je niet? Dat ik voor mijzelf opkom, jou aanspreek op je verantwoordelijkheid om een keer te reageren? Zeg dan eerlijk dat ik geen prioriteit voor je ben.
Klein applaus
Ik merk het aan mensen als ze altijd druk zijn. De drukte heerst vooral in hun hoofd, daar is het chaos. Ze hebben nooit tijd voor je, hebben vaak haast, reageren kortaf en geïrriteerd. Doordat rust standaard ontbreekt, lopen ze de benen uit het lijf voor eenieder. In hun smacht naar waardering hebben ze niet door dat iedereen om hen heen het wel prima vindt dat zij zich de pleuris lopen. Af en toe een klein applaus voor de harde werker is voldoende; die loopt wel weer.
Al die mensen leg ik voor: hoe wil jij terugkijken op je leven als je tachtig bent? Je hebt bijna een tuintje op je buik en niemand die nog maar een seconde geeft om diegene die nooit oog en oor had voor een ander. Als je die onomkeerbare bijl in je voorhoofd wil hebben, blijf dan vooral altijd druk.
Oh ja, de sleutel tot een rustiger, gelukzaliger, prettiger leven? Zeg vaker nee!