Dubbele afspraak

‘Een kleine reminder’, lees ik in mijn inbox, ‘verjaardagsfeestje’. Och ja, dat had ik gezien maar was ik ook weer direct vergeten. In gedachten scan ik mijn agenda: heb ik een dubbele afspraak die ik af moet zeggen om bij de verjaardag van mijn beste vriendin te kunnen zijn? Ja dus… De hele week was ik al bezig om iedereen van de dansschool warm te maken voor het salsafeestje vanavond, dus het is een beetje gek als ik er zelf ineens niet ben. Ik kan het best combineren: feestje Sterre van 10 tot half 1. Salsa van 1 tot 3. Crisis afgewend.

Tevreden dat ik uiteindelijk niemand teleur hoef te stellen, fiets ik door Amsterdam om snel een cadeautje voor de verjaardag te fiksen. Bliepbliepbliep. De appgroep van Kaf is ontploft. Ik lees: ‘Ik kom een beetje later, boys. Hoe laat gaan jullie eten?’ Fuckerdefuck. Die datumprikker die ik had genegeerd… Dit is dus de datum die was geprikt. Misschien kan ik ook dit combineren vraag ik me af terwijl ik door het appgesprek scroll. De 3 vrienden in Utrecht is het gekozen restaurant en ik ben in Amsterdam, dus nee. Bah, dit is al de derde Kafborrel die ik mis.

Zo hobbel ik mijn week door, continu achter de feiten aan.

Op de een of andere manier lukt het me niet om alle stromen van afspraken en uitnodigingen te bundelen op een plek. Elke dag check ik snel de Facebook-events om te controleren of ik nog ergens word verwacht, mijn werkagenda om te zien welke vergaderingen erin staan en mijn persoonlijke agenda voor alles wat ik daar handmatig in heb gezet. Maar wat via mijn mail binnenstroomde terwijl ik op de wc zat (ofzo) ontbreekt. Evenals gemiste datumprikkers omdat ik ‘even geen overzicht had’. App-afspraken die ik op de fiets bevestigde terwijl ik een auto én een voetganger ontweek en sms-reminders van bijvoorbeeld de tandarts die ik ontving terwijl ik in gesprek was met een collega. Tja.

Meestal sla ik het wel ongeveer op in gedachten, denk ik. Zo weet ik dat ik ergens in juli een reunie heb met basisschoolvrienden. En ergens in juni een workshopweekend. Eind mei een driedaags dansfestival en ergens half mei een columndeadline voor Kaf. Maar daar kijk ik tegen die tijd wel naar. Oh wat? Is het al mei? De maanden lijken te verdwijnen voordat ik de afspraken heb kunnen noteren.

Mensen kennen me een beetje, dus het is niet zo erg, houd ik mezelf voor. Maar die gedachte maakt het natuurlijk niet veel beter. Wil ik dat mensen me kennen als onberekenbaar, onbetrouwbaar, chaotisch en slecht voorbereid? Nee dus. Als eerste stap in mijn gedragsverandering: een Kafcolumn, gewoon op tijd.