Plok. Plok. Plok. Het is nacht en ik heb lekkage in mijn slaapkamer. In het hoekje van het plafond zit een grote, donkere vochtplek van waaruit druppels op het tapijt spatten. Ik heb al een emmer onder het lek gezet, dan wordt mijn vloer tenminste niet nat, maar nu moet ik door droog geplok slapen. Dikke druppels die op de bodem van de emmer tikken.

Op het werk was ook ooit eens zo’n lek. Er stonden drie emmers klaar om het gedruppel op te vangen. Plok. Plok. Plok. Knéttergek werd ik ervan. Volgens een collega zou dit op misofonie duiden, dat je niet tegen bepaalde geluiden kan. Onzin. Ik kan niet tegen geluiden die mij afleiden. Dat is iets heel anders. Intussen steeg het water in de emmers. Ik weet niet wat er in die emmers had gezeten, maar het water kleurde bruin en rook sterk naar iets wat in een kelder had liggen rotten. Ik stelde mij voor dat het water over de rand van de emmers stroomde en wij op het eind van de dag konden zwemmen op het werk.

Plok. Plok. Plok. Misschien helpt het als ik de druppels tel. Dat het net zo werkt als een metronoom. Alleen onregelmatiger. Ik probeer het, maar hou na tien tellen al op. Ik voel gewoon hoe vanuit het lek nieuwe druppels groeien en groeien en groeien en dan als overrijpe appels in de emmer vallen. Enzovoort en zo verder. Een cyclus die zich blijft herhalen.

Het drupgeluid verplaatst zich van de emmer naar mijn kop, alsof het daar begint te lekken. De druppels verspreiden zich verder door mijn lijf en eindigen bij mijn blaas. Jezus. Moet ik ook nog naar de wc. Ik weiger op te staan. Ik vertik het. Ik ben sterker. Ik blijf liggen. Ik laat mij niet gek maken door een emmer vol druppels. Plok. Plok. Plok.