Hoe word je nou écht gelukkig? Zen-therapieën, focus-cursussen, meditatie-technieken en dingen wegmikken die geen joy sparken waaien me van alle kanten zweverig toe. De column van Sietze over hillclimbing gaf me een beter idee: kan ik mijn geluk niet gewoon wiskundig optimaliseren? Even vaststellen wat geluk is, het beste pad daarnaartoe vinden en presto. Optimaal geluk. Goed, eerst maar eens vaststellen wat geluk dan precies is. Hoe en wanneer meet je dat? Is het een momentopname? Nu? Of als ik dood ga? Ik kan nu heel gelukkig worden als ik me deze avond vol gooi met drank en vunzig voer, maar waarschijnlijk is dat geluk in de morgen vervlogen, en verruild voor klam zweet en een algemene haat jegens de mensheid en alles wat leeft. En ik kan op mijn sterfbed, verbitterd door depressie, ziekte en ongemak diep ongelukkig zijn over mijn gemaakte keuzes, terwijl ik een leven lang lol heb gehad. Het lijkt me goed om geluk wat breder te meten.

De beste meting lijkt me een optelling van opgebouwd geluk. Elk moment heb je de mogelijkheid om gelukspuntjes te verdienen, en je verdiende puntjes tellen op tot jouw persoonlijke geluksscore. +150 voor de geboorte van je eerste kind, +5 als je precies op het juiste moment mandarijnen koopt, -149 als je je hele maaltijd hebt uitgedacht maar de Albert Heijn een cruciaal ingrediënt niet meer heeft: je snapt het principe. Ik sta in het landschap van mijn geluksscores: hogere scores zijn bergen, negatieve scores zijn dalen. Bij elke stap die ik zet krijg ik punten toegekend afhankelijk van hoe hoog ik sta, dus bij het beklimmen van een piek hark ik de punten binnen, maar als daarna alle overgebleven paden de negatieve dalen in dippen zal ik punten moeten inleveren om hopelijk weer snel een geluksbergje te vinden. En dan is de uitdaging natuurlijk: wat is mijn pad naar het meeste geluk?

Het fascineert me te bedenken hoe bepaalde levenskeuzes er in het wiskundige landschap uit zouden zien. Wat doen kinderen met je geluksfunctie? De diepe dalen van slapeloosheid en ongewild intiem worden met andermans uitwerpselen worden gecompenseerd door een onderliggende tevredenheid door het produceren van nazaat, een oplopende lijn die harder begint te stijgen naarmate je kinderen minder hulpeloos en irritant worden. En dan verwacht ik een duidelijke piek wanneer kindlief eindelijk oprot uit je huis en op eigen benen kan staan. Ik stel me voor dat m’n besluit om gezonder te eten een korte piek van naïef enthousiasme veroorzaakt, om vervolgens met gestage boerenkool-gevulde stappen omlaag te duiken tot ik de goede voornemens overboord gooi en met een Triple Chocolate Cookie weer uit het dal klim. En als ik zou gaan samenwonen in een kindvriendelijke nieuwbouwwijk met een net te suf maar heel degelijk meisje zou m’n lijn gestaag vlakjes voortkabbelen, tot de holheid van mijn bestaan inslaat, ik uit frustratie een bikergang join en de adrenaline m’n gelukslijn kort doet pieken alvorens ik word omgebracht in een criminele vergeldingsactie. Wat denk jij? Hoe ziet de geluksfunctie van jouw levenskeuzes er uit?