GENADELOOS
 |
hoe het sluiten van de ogen bij de allereerste aardbei de vrucht nog zoeter doet smaken
zo wacht ik op de tijd
de tijd die er de tijd voor neemt er zelfs nog langer over doet om mijn geduld uit te dagen
hoe ik uren, dagen, weken afstreep op mijn binnenmuren tot ik niet meer durf te turven
bang dat elke streep de laatste is
hoe de tijd met twee gezichten mij dubbel uitlacht
hoe de echo van haar lach de lege kamers vult en woorden niet meer kunnen troosten
|
