Verdelen verdient
Dit item werd oorspronkelijk geplaatst op 27 juli 2020.
Wat zorgt ervoor dat een politiek artikel, column of filmpje goed wordt bekeken? De beste informatieverschaffing? Is dat écht waar jij op klikt? Of klik je op ’10 Redenen waarom ook jij een racist bent’? In een eerdere column schreef ik al dat de beste manier om als mediaplatform mensen bij je te houden is om juist niet de meest accurate weergave van de werkelijkheid te geven: je moet mensen vertellen wat ze willen horen (of dat nu fake news is of niet) en vanuit die polarisatie moral outrage creëren over ‘de andere kant’. En dat betekent dat er een directe stimulans is om lezers of kijkers te polariseren en boos te maken.
Kijk naar Amerika. De mensen die daar in Bumblefuck-Nowhere wonen komen vaak hun dorpje, laat staan hun staat niet uit. Hoe krijgen zij iets te horen over de wereld? Fox News, CNN, YouTube of Facebook. Hun volledige beeldvorming van de toestand van het land is afhankelijk van deze zenders, zenders die actief verhaallijnen schetsen waar de kwade vijand aan de deur staat (of dat nou woke-communisten, alt-right fascisten of iets anders zijn).
En wat er lijkt te gebeuren is dat, juist doordat mensen in zo’n media-vicieuze-cirkel naar één kant worden gedirigeerd, alle nuance verdwijnt. Als ik de rechts-georiënteerde kuil in mijn YouTube-suggesties induik zie ik enkel filmpjes van BLM-looters die mensen in elkaar slaan, winkels in de fik steken en schaterlachen. Of voorbeelden waar mensen worden ontslagen omdat ze op hun veertiende een foute grap hebben gemaakt. En als dat mijn beeld is van politiek links, gecombineerd met het idee dat deze groepen op het punt staan de macht over te nemen, zal mijn positie logischerwijs verharden. Maar als ik de linkse YouTube-kuil induik zie ik enkel filmpjes van agenten die liefde-predikende protesteerders in het gezicht schoppen, alt-right marsen met Hitlergroeten en een golf van racisme die over de wereld trekt. En dan voel ik me boos worden over de andere kant.
Is dit nog te stoppen? Juist door die eenzijdige beeldvorming over ‘de anderen’ lijken beide partijen dermate ‘de vijand’ te gaan haten dat elk bericht dat nog wel van de andere kant binnenkomt bij voorbaat als leugens en kwaadaardig wordt gezien. De kans dat er nog met een open blik wordt nagedacht over oprechte zorgen en punten van de ander verdwijnt op deze manier.
Kan de overheid iets doen? Elke beoordelingsgraad die verzonnen wordt om ‘objectieve’ beeldvorming te belonen zal deels subjectief zijn, en zal zonder twijfel door de ergste polariserende overtreders als bevooroordeeld worden weggezet, en wellicht terecht. We zouden zelf betere keuzes kunnen maken, maar de huidige technieken zijn er juist op gemaakt om onze impulsen en zwaktes aan te spreken. Dus wat dan wel? Als we dit probleem niet oplossen zal de polarisatie alleen maar verder gaan, verdwijnt het onderlinge begrip en wordt elk politiek debat een tweestrijd. De klok tikt.
In deze themamaand over polarisatie kijken verschillende experts hoe polarisatie in hun vakgebied en leven voorkomt. Welke kloven zijn er allemaal te vinden, en heeft elke kloof een eigen brug?