Hunkeren aan de zijlijn
De bal vliegt ruim naast het doel en de keeper van de tegenstander legt hem gemeen lachend klaar om een doeltrap te nemen. Rakelings vliegt de speer langs zijn hoofd. Links van me wordt een stevige jongen door vijf man tegen het gras gewerkt en in de verte zoeft de puck een goaltje in. De schaakstukken liggen verspreid in het midden, vele van hen gebroken in het strijdgewoel. Af en toe wordt er iemand per brancard van het veld gehaald. Die is het allemaal teveel geworden. Het is ook niet niks: je speelt in principe met alle spellen mee. Of je ze nou snapt en kunt of niet.
Ondertussen wacht ik aan de zijlijn mijn kans af. Ik wil niet passief blijven toekijken. Ik. Moet. Meedoen. Van voetbal weet ik wel het een en ander en ook tennis heb ik ooit wel gespeeld. Maar als ik plots aan lacrosse mee blijk te doen… Achter me bevindt zich de tribune, waarop een verzameling politici en onpeilbare Aziaten het chaotische tafereel aanschouwen. Rechts van me, voorbij de doellijn van het voetbal- en rugbyveld, zit een groepje twijfelende aspirant-spelers verwoed te werken op kladblaadjes en laptops. Ze noteren iedere spelregel, strategische keuze en ook de ronduit belachelijke teamverdeling. Sommige spelers horen bij wel vijf teams! Moet ik me ook niet eerst even inlezen? Als ik de spelers in het veld zie, lijkt dat echter niet nodig: iedereen doet wel alsof hij al jaren deze sporten beoefent, maar de spelregels die voor het ene spel gelden worden regelmatig moeiteloos bij de andere spellen toegepast. Wat dan weer leidt tot onenigheid en vechtpartijtjes. De VAR registreert wel, maar doet niets. Veel spelers wijzen naar mij en de andere twijfelaars. ‘Zie je wel, zij horen bij ons!’
Oh, ik moet erin. Meedoen is meetellen. Ik steek voorzichtig mijn teen in het koude water. Brrr…. Het is hier koud en warm tegelijk! Wie bedenkt zoiets?
Inderdaad, wie bedenkt zoiets? Het zou kunnen dat je geen idee hebt waar dit stukje over gaat. Dan nodig ik je uit om eens een avondje de sociale media af te struinen. Pak ook gerust wat ‘MSM’ mee, daar heeft hetzelfde virus toegeslagen. Met niet al te veel kennis van het spel, dien je zo hard mogelijk mee te spelen. Als passieve meelezer word je net zolang in hokjes gestopt en bij ‘de stille meerderheid’ gerekend, tot je er niet meer tegen of onderuit kan. Je stapt het veld in en je weet al meteen: het eindsignaal van deze wedstrijd zal nooit klinken. Óf het wordt zo druk dat er nog enkel een brij aan ledematen en sportartikelen te zien zal zijn, óf alle spelers zijn uiteindelijk moe gestreden en kappen ermee. De strijd in de media gaat geen winnaar opleveren. Dus misschien moet ik maar weer rustig op de tribune gaan zitten en een boek lezen.