Word een held

Je moet stamceldonor worden. Zo. Idealiter zou mijn column nu ophouden, maar als jullie ook maar een beetje op mij lijken heb ik een vermoeden hoe het dan verder gaat. Want dan denk je ‘gut ja daar heb ik al eens eerder aan gedacht, daar ga ik straks eens echt goed naar kijken’. En dan bevindt stamceldonor worden zich opeens in het gezelschap van ‘die ene kast eens goed opruimen’, ‘je belasting doen’ en ‘je grootouders bellen’. Gezien dat dubieze rijtje doorgaans een nogal lange looptijd heeft ga ik je hier vertellen waarom je je gewoon nu moet inschrijven.

Normaal gesproken ben ik niet zo evangelisch over mijn levenskeuzes, maar hiervoor maak ik graag een uitzondering. Stamceldonor zijn heeft namelijk niet echt nadelen. Het is supervette wetenschap, en je redt er gewoon levens mee. En ik weet het, we zijn tegenwoordig een beetje murw geslagen met de term ‘levens redden’. Elke hippe reep die we kopen redt een handvol anonieme levens, elk propje dat je correct in de prullenbak gooit nog een handje meer. ‘Levens redden’ is onderhevig aan wat inflatie. Het jammere is dat de dingen die écht levens redden, bloed doneren bijvoorbeeld, daar onder lijden. Want ik denk dat voor veel mensen een tripje naar de bloedbank toch vervelender klinkt dan het kopen van een GMO-vrije-zaadreep. En dat is jammer.

Het mag zelfzuchtig zijn (sterker nog, dat is het), maar dat anonieme haalt de pret van een leven redden er behoorlijk af. What’s in it for me, you know? Als ik echt wat om anonieme levens zou geven zou ik bij elk nieuwsbericht emotioneel instorten. Maar ik heb goed nieuws: stamceldonor zijn werkt anders. Waar je bij bloed doneren een paar keer per jaar wordt opgetrommeld om je rode goedje in een massabank te storten, hoef je als stamceldonor pas langs te komen als je op dat moment écht nodig bent. Het enige wat je hoeft te doen is thuis een keer twee wattenstaafjes door je mond roeren, zodat ze weten wanneer je een match ben voor een potentiële ontvanger. Áls je dan wordt opgeroepen ligt er namelijk één iemand op specifiek jouw stamcellen te wachten. Niet een anonieme massa aan te redden levens, maar één persoon die jouw hulp nodig heeft.

Als het eenmaal zo ver is kan je op twee manieren stamcellen doneren: via bloed of beenmerg. In ongeveer 70% van de gevallen worden de stamcellen via het bloed afgenomen, in de resterende 30% uit beenmerg. Je krijgt bij de beenmerg-variant volledige narcose dus voor pijn hoef je niet bang te zijn. Het kan wel zo zijn dat je je nog een paar daagjes zwakjes voelt, maar volgens mij voegt dat alleen maar toe aan het heldengevoel van een leven redden. Want dat heb je dan dus wel degelijk gedaan. Dus: als jij je nu inschrijft is het enkel nog wachten tot je gebeld wordt om een held te zijn. En als je je inderdaad inschrijft laat het me even weten, dan ben je ook nog eens mijn held.