KINTSUGI

alleen leegte heb ik over

die ik vul met loze woorden

je komt dichter en dat stoort me

maar ik voel het en ik haat het

want je ziet me en je raakt me

maar ik aarzel tot de tranen

blijven komen

ik, gebroken

je vingers strijken lijm

tussen mijn scherven

tot de stukken groter worden

en ik langzaam weer tot leven

met gebreken tot ik voel

dat het goud de scherpe randjes

omhult, omlijnt, tot kunst verfijnt

en de leegte verre toekomst lijkt