Hij bezat slechts een schaar,
wilde de zee splijten,
onbereikbaarheid ontbloten.
Er was overal wifi.
Zijn baard bleef groeien,
kriebelen langs jonge vrouwenbenen
die hij niet wilde strelen,
kinderkopjes bedekken
en stethoscopen aantrekken.
Of hij goed kon slapen.
Of hij gezonder at.
Of hij zijn geest wilde openen,
zodat ze ‘Wie is de burgemeester van Wezel?’ konden roepen.
Het schroefje dat de bladen bijeenhield, stond strak als skinnyfit rond hardloperskuiten.
Zijn uitweg lag in het sssstjiiing sssstjiiing langs de zorvuldig ontspulde slijpsteen.
Zijn vingers zochten de strijkzoom van de zee:
draadloos, onaanraakbaar,
door miljarden handen betast.
De dood als enige darkspot.
Zijn baard bleef groeien.